Znalezionych wyników: 2

Patrząc na to z drugiej strony - dzielna dziewczyna! Była w stanie zdać relację na bieżąco i zrozumiała co mówił lekarz wyszedłszy z sali operacyjnej :shock:

- to już dobrze (ja mam czas babci operacji wycięty z pamięci). Teraz jest moment na wdrożenie pozytywnego myślenia i zebranie siły do walki. Wierzę, że się uda. :tull:

Halo, dziewczyno! Chyba nic nie przeoczyłam i sytuacja nadal wygląda na taką całkiem do opanowania, hm? Nie ma w życiu, a zwłaszcza w chorobie, czasu na czarnowidzenie - można zacząć się martwić wtedy, kiedy są ku temu powody. Inaczej to zupełne marnotrawstwo energii i cennych dni, a ja tu widzę piękną więź, która mogłaby kwitnąć a nie znikać w otchłani strachu.

Na mastektomię przychodzi się w poniedziałek a operują we wtorek także... Ostatecznie należy się cieszyć, że odkryli taką nieprawidłowość bo wiadomo jaki jest stan rzeczy i co z tym można zrobić.

Musisz stoczyć wewnętrzną walkę z samą sobą bo jesteś tatusiowi potrzebna. Daję głowę, że nie chciałby wiedzieć jak cierpisz, podobnie jak nie działa taka świadomość kojąco na jego własny strach. Zbieraj się szybko w garść bo wygrywają tylko Ci, co walczą.
A na wyrokowanie z jakiego powodu i kiedy tata umrze to z d e c y d o w a n i e nie ten czas. Na dzień dzisiejszy w perspektywie mamy leczenie, nie odchodzenie, teraz nie ma miejsca na eschatologię.

Wiem co czujesz - porządkowałam dziś babci dokumentację na komisję ds. niepełnosprawności i trzymając w ręce wynik biopsji cała się trzęsłam na wspomnienie dni tuż po diagnozie. Dałam sobie równo 7 dni na przecierpienie, potem poszło. Trzymajcie się najmocniej jak potraficie. Nie jesteś sama. :tull: