Znalezionych wyników: 2

AdArk, i ja doskonale Ciebie rozumiem :-[

U mnie za tydzień miną 3 miesiące bez taty a ból wydaje mi się coraz mocniejszy. Był moment szoku, moment kiedy wspominałam tatusia, przeglądałam zdjęcia a teraz ten ból wydaje mi się mocniejszy, na samą myśl pojawiają się łzy i ten dziwny ból w środku w ciele jest taki straszny, inny, trudny do opisania. Po śmierci przeglądałam zdjęcia dzień w dzień a teraz jakoś unikam je wzrokiem. Na początku było wszystko takie świeże lecz teraz kiedy coraz bardziej tęsknę, kiedy myślę, że już tak długo się nie widzieliśmy i spoglądam ukradkiem na fotkę nie wierzę, że już tylko pozostał tatko na zdjęciu, no i w moim sercu oczywiście.
Chcę tatkę zobaczyć ale tak na prawdę, chcę porozmawiać, przytulić ... :cry:

Był czas szoku, niedowierzania itp teraz nadszedł moment kiedy już dochodzi do mnie co tak naprawdę się stało, że tatko już nie wróci :cry:

AdArk, doskonale Cię rozumiem. Niestety nie ma recepty na ten szok, smutek, żal, płacz :cry:

Musimy przez to jakoś przejść ale jak ? Są ludzie szczęsliwi i ludzie strasznie załamani, rozchorowani i tacy co stracili bliskich, zadajemy sobie pytanie: dlaczego my? Odpowiedzi nie znajdujemy.
Kiedyś tu na forum przeczytałam słowa, które dały mi do myślenia "każdy człowiek rodzi się z wyrokiem w zawieszeniu" Każdy prędzej czy pózniej będzie musiał przejść ten straszny moment.

AdArk, niestety musimy się nauczyć z tym żyć. Trudna lekcja przed Nami :cry:

Przytulam Cię do serduszka i łączę się z Tobą w Twoim bólu.

AdArk, BARDZO mi przykro, że i Was dotknęło to choróbsko i bardzo Ci współczuję odejścia taty :cry:

Doskonale potrafię sobie wyobrazić co czujesz, jaki to szok dla Ciebie :-[quote="AdArk"]wać, codziennie pisze Nam inny scenariusz, który jest dla Nas jedną wielką niewiadomą :-(

Niestety nie zawsze mimo chęci mamy wpływ na niektóre sytuacje :-(