Znalezionych wyników: 3

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Otóż mówiłam mu to wszystko, ale on w ogóle nie chciał słuchać..Nic do niego nie docierało.W końcu przyjechał i oświadczył, że odchodzi i żebym go zrozumiała i nie miała do niego żalu. Ale udało się to naprawić i wybić mu głowy podobne próby później.
Diagnoza białaczki została mu postawiona tylko po badaniu krwi i to w jednym z mniejszych szpitali. On przyjął to za pewnik i się załamał (dużo pił). O wyniku badań powiedział tylko rodzicom, najlepszemu przyjacielowi i mnie. Udało mi się skontaktować ze znajomym onkologiem i już mu przekazałam wszystko, co udało mi się dowiedzieć (że musi iść zrobić badania w kilku dużych szpitalach, np. wojewódzkich, że musi zbadać przede wszystkim szpik, żeby przestał pić i zaczął dbać o dietę i tryb życia, wziął się w garść i walczył). A on najbardziej boi się utraty pracy (nikt z pracy nie wie o jego chorobie).
Co do pytania, czy na pewno ma białaczkę - po tym, jak się dowiedziałam, że została ona zdiagnozowana tylko na podstawie badania krwi w małym szpitalu (oczywiście nie ubliżając nikomu) - to mam nadzieję, że może jednak to nie jest to. Od początku naszej znajomości on narzekał na ciągłe zmęczenie. Prowadzi dość wyczerpujący tryb życia (jest osobą bardzo aktywną, trochę typ samotnika, bardzo uparty i podkreślający to, że potrafi radzić sobie sam we wszystkim). Zauważyłam też, że pił bardzo dużo kawy i energetyków, pali papierosy od kilku lat.
W ostatnich dwóch miesiącach zmęczenie się nasiliło i podczas standardowych w jego pracy badań wykryto bardzo wysoki (za wysoki) poziom białych krwinek. Wówczas udał się na dalsze badania krwi i stwierdzono białaczkę. Do tego w przeciągu dwóch miesięcy stracił 9 kg i najbardziej "osłabiony" jest rano (bardzo duże zmęczenie, zawroty głowy). Nie wiem czy coś go boli - chyba nie, albo mi po prostu nie mówi. Najważniejsze jest to, że udało mi się go przekonać, żeby nie odchodził i że mogę zacząć "działać" i po prostu go wspierać.

[ Dodano: 2013-09-15, 20:54 ]

Witam.
Mój chłopak ma białaczkę. Chcę mu pomóc, od szukania specjalistów, po wsparcie psychiczne i samą obecność przy nim. Kilku członków mojej rodziny niestety walkę z rakiem przegrało, dlatego wiem jak to może wyglądać. Jednak on uparcie twierdzi, że poradzi sobie sam i że chce odejść aby nie być kulą u nogi, żebym żyła dalej. Mówi, że tak trzeba, że to jest słuszne. Ale jak on może myśleć, że z dnia na dzień zapomnę, że jest chory? Boję się, on też, choć nie chce tego pokazać. Czy to, że się upieram i chcę mu pomóc na tyle ile mogę jest egoistyczne z mojej strony?