Znalezionych wyników: 2

MichalM, w rozpoznaniu histopatologicznym mamy niskozróżnicowanego raka niedrobnokomórkowego.
Oznacza to wysoką (de facto najwyższą) złośliwość tego typu nowotworu - charakteryzuje się on więc dużą skłonnością do rozsiewu tak drogą limfatyczną (naczyń/węzłów chłonnych) jak i krwionośną (komórki nowotworowe krążą we krwi i 'zasiedlają' odległe miejsca tworząc guzy przerzutowe). Przebiega też znacznie agresywniej niż raki o mniejszej złośliwości (szerzy się znacznie szybciej).
Złośliwość histologiczną w raku płuca najczęściej mierzymy w skali G1-G3. Tu mamy złośliwość G3.
Histologicznie (mikroskopowo) specjalista patomorfolog ocenia komórki raka jako najprawdopodobniej odpowiadające pierwotnemu rakowi płuca (co należy rozumieć jako nowotwór wywodzący się z tego właśnie organu).

Teraz oceniamy zaawansowanie choroby (np. pod kątem operacyjny/nieoperacyjny).
I tu polecam najpierw zapoznanie się z -> klasyfikacją TNM <-
Widzimy niestety przede wszystkim rozległe zmiany przerzutowe w układzie chłonnym. Wszystkie węzły chłonne, które klinicznie opisuje się jako pakiety lub węzeł większy niż 2/3 cm można tu traktować jako zmienione w całości nowotworowo.
Zmienione węzły tworzą masę nowotworową zajmującą masywnie śródpiersie, w tym: naciekającą na serce, na żyłę główną górną, uciskającą (i być może naciekającą) tchawicę.
Dalej następuje rozsiew do węzłów nadobojczykowych (przerzuty są ogromne, 8cm węzeł nadobojczykowy to doprawdy już zaawansowany przerzut), co stanowi w skali TNM cechę N3 .
Cechy T nie udaje się ustalić ze względu na brak zidentyfikowanego w badaniach obrazowych ogniska pierwotnego nowotworu, jednak to się zdarza i w sytuacji gdy mikroskopowo mamy typ nowotworu mniej więcej określony - nie powinno wstrzymywać biegu leczenia, szczególnie ratującego.
Naciekanie na serce i VCS (vena cava superior - czyli żyła główna górna) oraz cecha N3 bezdyskusyjnie dyskwalifikują od leczenia operacyjnego. Przyczyna jest prosta: na tym etapie skuteczna eliminacja nowotworu drogą chirurgiczną jest niemożliwa, ponieważ nie można wyciąć wszystkiego, nie powodując jednocześnie naruszenia struktur kluczowych dla podstawowych procesów życiowych, czyt. nie zabijając pacjenta na stole operacyjnym.

W tej sytuacji pozostaje leczenie zachowawcze: radioterapia/chemioterapia.
W niedrobnokomórkowym, zaawansowanym raku płuca nie są to metody leczenia, które mogą prowadzić do wyleczenia. Pozwalają one przede wszystkim na złagodzenie dolegliwości spowodowanych postępem choroby i odsunięcie dalszej progresji w czasie.
Są to zatem metody leczenia paliatywnego.
Bardzo polecam zwięzłą lekturę o podstawach leczenia onkologicznego, którą znajdziesz tutaj.

Radioterapia paliatywna została u mamy zastosowana w pierwszym rzędzie najprawdopodobniej ze względu na objawy zespołu żyły głównej górnej (SVCS - superior vena cava syndrome), który stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia.

[ Tu zwracam uwagę innym, studiującym m.in. wątek Goni - Włosi także wykonali napromienianie paliatywne SVCS przy obecności płynu w dolnych partiach opłucnej. Myślę, że na podobnej zasadzie, jak u taty Goni. ]

Po takim napromienianiu naturalne jest chwilowe pogorszenie (wynikające z dodatkowego obrzęku powstałego na skutek naświetlania), następnie jednak obserwuje się poprawę.

Kolejnym właściwym krokiem jest podjęcie próby leczenia chemioterapią. W raku płuca są to najczęściej schematy wielolekowe takie jak np. PN (cisplatyna+winorelbina), PG (cisplatyna+gemcytabina) lub inne, bądź schematy oparte na karboplatynie (KN, KG, etc.).
Tu podano cisplatynę oraz, co stanowi albo pomyłkę albo intrygującą zagadkę - tamoksyfen. Tamoksyfen, jak wyżej wspomniała absenteeism - to leczenie hormonalne, stosowane w raku piersi. Guzy, w których w mikroskopowym badaniu immunohistochemicznym nie stwierdzono obecności receptorów hormonalnych nie reagują na takie leczenie i włączenie go jest nieprawidłowe.
W przytaczanym przez Ciebie wyniku badania mikroskopowego nie ma informacji o stwierdzonych w tkance nowotworu receptorach hormonalnych. Sprawa zatem jest do wyjaśnienia.

Niedrobnokomórkowe raki płuca nie są zbyt chemiowrażliwe. Szansa na remisję (zmniejszenie się zmian pod wpływem leczenia chemioterapią) sięga najwyżej 40%.
Czas przeżycia zależy więc między innymi od tego, czy guz okaże się chemiowrażliwy - czyli jaka będzie tzw. odpowiedź na leczenie.
Ogólnie rzecz biorąc chemioterapia paliatywna w niedrobnokomórkowych rakach płuca wydłuża czas przeżycia przeciętnie o 2,5 miesiąca.

Rokowanie jest bardzo niepomyślne, szczególnie ze względu na złośliwość histologiczną nowotworu, umiejscowienie (śródpiersie) i zaawansowanie (masywny rozsiew drogą węzłów chłonnych i naciekanie struktur takich jak serce, żyła główna górna).
Bardzo, bardzo mi przykro..

Jeśli masz konkretne pytania do powyższego lub inne to oczywiście zadaj proszę.
Pozdrawiam ciepło.