Znalezionych wyników: 12

Dziękuję Goniu ;*

i tak strasznie mi dziś smutno jak przeczytałam, że u Anelii koniec walki z tym potworem.
ale walczyć trzeba ile się da

Mama walczy dzielnie,
czekamy na wynik TK klatki i w przyszłym tygodniu TK głowy.
Trochę boję się, że coś się w głowie może dziać, bo ma trochę dziwne oczy (takie duże i leciutko wybałuszone), brakuje jej słów, gdy coś mówi i dość często się powtarza.

Ale nie mamy wyjścia, przemy do przodu

Robi dobrą minę do złej gry, ale nie jest nic lepiej i do tego te upały

Jak jechałam po pracy ok.15.30 po moje dziewczynki, to u nas dziś było w cieniu 34 stopnie.

Iwonko

ACC się sprawdza
u mamy w piątek zdiagnozowano zapalenie płuc
Dzięki DSS oraz Madzi70

Jak dobrze, że Was mam

Dziękuję Iwonko

rozumiem, ze u mamy przy raku płuc też warto o nich porozmawiać z lekarzem?

Mieliśmy wczoraj chrzciny mojej młodszej córci Tosi.
Mama była z nami i w kościele a potem w restauracji.

Strasznie się cieszę, że się udało.

Tata mówi, że poranne ataki kaszlu potrafią trwać ponad pół godziny. To mamę wykańcza. Potem w ciągu dnia jest różnie.
Bywają całkiem niezłe dni i takie kiedy ledwo może iść sama do toalety.

Ewelina Żurek na wątku o swojej mamie napisała to co ja myślę.

Potem Dum - Spiro - Spero też dodała coś ważnego.

A ja dziś pomiędzy jednym klientem a drugim, wyrwałam się do Media Markt i kupiłam mamie koncert Tiny Turner na DVD.
Zrobiłam jej niespodziankę i włączyłam jej ulubiony kawałek "Tonight" śpiewany z Davidem Bowie.

Widać było że aż ją nosi. Potem łezka jej się w oku zakręciła.
Fajna, chociaż smutna chwila.
Na koncert już nie pojedziemy, pewnie też już sobie nie potańczy.
Ale niespodzianka się udała, tak jakbyśmy na chwilę pokonały chorobę.

Niby pierdoła, ale jej radość....

Gonia, Kubanetka
i inni fajni ludzie

dobrze, że na Was trafiłam

Goniu ja się czuję jak na diabelskim młynie.
Są dni, kiedy mama jest silna - wtedy mam nadzieję, ze wbrew wszystkim, którzy to wykluczyli doczekamy jeszcze kolejnych świąt, a może jeszcze dłużej,
a kiedy jest słabsza to tylko sprawdzam, czy już są objawy z wątku o oznakach początku odchodzenia.
Na codzień jestem twarda baba, ale te ostatnie miesiące zrobiły mi sieczkę w głowie.

Dziękuję tylko losowi, że jedno: że wbrew wszystkim, dajemy radę od września, każdy kolejny dzień, to taki dar od losu. Lekarz, który nas wypisywał z wewnętrznego z diagnozą, radził, by leczenie już sobie odpuścić, bo i tak nie ma sensu.
I choć to takie życie na kredyt, to nieważne.

Dziś po raz pierwszy nie wytrzymałam i poryczałam sie przy mamie.
Dałam plamę, wiem, ale bezsilność, że nie można jej pomóc jest straszna.

NIe wyobrażam sobie by mogło być inaczej.

Z jednej strony mam to szczęście, że każdym dniem, każdy gestem mogę się z nią powolutku (oby jak najwolniej) żegnać (w teraz jak nigdy rozumiem "od nagłej śmierci uchowaj nas Panie").

Z drugiej zas strony, aż serce pęka.