Znalezionych wyników: 4

Przyszło mi jeszcze jedno na myśl. Że te święta będą bogatsze o wspólne cierpienie, wspólne przeżywanie. Joasiu, nie jesteś sama. Dusiołku - to samo. Może potrzeba aż takiej traumy, żeby się naprawdę połączyć?

Ja sama czuję z Wami teraz o wiele większą bliskość, niż na początku, naprawdę, mam fizyczną ochotę Was przytulić.

Dusiołku, bardzo trudno słowami pocieszać... Przytulam mocno. Wiem, że jest trudno. Dobrze, że zajrzałaś znów na forum. Posiedź z nami trochę.

Zaraz, zaraz - usiłuję sobie poukładać w głowie to, co piszesz, Joanno. Jeśli się mylę, to proszę, sprostuj.

Piszesz, że twój mąż cenił Twojego ojca (czuł respekt, coś w tym rodzaju) - i kiedy ojciec żył, to było dobrze. Od miesiąca, gdy ojciec nie żyje, zaczęło się Twoje piekło: przemoc, poniżanie.

Opiekujesz się niepełnosprawną córką, dla której tatuś jest bardzo ważny. Uważasz, że dla jej dobra musisz być dalej przy mężu. A co ważniejsze - nawet nie możesz się bronić przed jego upokarzającymi zachowaniami.

Joasiu, z tego, co rozumiem, to musisz być mocno rozbita psychicznie i rozkojarzona. Absolutnie nie neguję niczego, o czym piszesz. Ale może inaczej to wygląda na osi czasu (tzn. że np. ta przemoc narasta już od dłuższego czasu). Albo że córka niekoniecznie tak bardzo lgnie do "kochanego tatusia".

Uważam, że powinnaś zgłosić się do psychologa. Ze względu na interes Twój, Twojej córki - a także Twojej rodziny. To może być telefon zaufania pomarańczowej linii chociażby. Bo naprawdę boję się, że sama sobie nie poradzisz.

Serdecznie pozdrawiam