Znalezionych wyników: 5

Może sobie spróbuj odpowiedzieć na pytanie: Z czym będzie Ci łatwiej żyć po Taty odejściu - ze świadomością, że umarł pod dobrą opieką daleko od domu, czy ze świadomością, że umarł w domu, ale nie byłaś w stanie zapewnić Mu najlepszej opieki?
To naprawdę bardzo, bardzo trudne pytanie. Odpowiedź jeszcze trudniejsza. Ale nikt oprócz Ciebie nie będzie umiał na nie odpowiedzieć...
Wierzę, że dobrze wybierzesz. Nie sugeruj się opiniami otoczenia. Dobrze widzi się tylko sercem.
Pozdrawiam Cię serdecznie.

izulek,
Wygląda na to, że na razie jesteś sama z problemem choroby Taty. Mąż przeważnie daleko, syn jeszcze nie jest w stanie nieść z Tobą ciężaru odpowiedzialności. Czy masz rodzeństwo? Czy Tata ma jakąś rodzinę, którą mogłabyś poprosić o pomoc w tej sytuacji? Może przyjaciele rodziny? Jeśli tak - nie wahaj się tego zrobić. Ludzie często obawiają się zaproponować pomoc, ponieważ myślą, że zostaną odczytani jako "wtrącający się w nie swoje sprawy". W ten sposób starają się uszanować intymność człowieka chorego. Jeśli nie przedstawisz swoich potrzeb - nie masz szans na uzyskanie pomocy. Spróbuj. Naprawdę potrzebny Ci ktoś do podziału obowiązków i odpowiedzialności.

I jeszcze jedno - pamiętaj, ze przysługuje Ci zwolnienie lekarskie: 14 dni roboczych na rok kalendarzowy - na opiekę nad osobą dorosłą.

izulek,

Musisz poukładać sobie wszystko w głowie, bo mam wrażenie, że zdominował Cię chaos i niepewność.

1. A więc po pierwsze - czy Tatę da się wyleczyć? - odpowiedź na to pytanie przybliżą Wam badania z 23 listopada (jakie? tomografia? PET? coś innego?) i późniejsza konsultacja lekarska (zapisuj sobie na kartce wszystkie nurtujące Cię pytania do lekarza, tak jak Ci przychodzą do głowy. Uporządkujesz je przed samą wizytą).

2. Jeśli się da wyleczyć - to jak? - dowiesz się pewnie od lekarza po badaniach, nie zapomnij zapytać o szczegóły leczenia.

3. Jeśli się nie da wyleczyć - to jak zapewnić Tacie komfort i bezpieczeństwo pozostałego Wam czasu?

Ponieważ na razie mamy niestety duże szanse na niepowodzenie leczenia radykalnego - należy się już teraz zastanowić nad punktem 3. - najwyżej okaże się niepotrzebny. Czyli:

- rozejrzeć się za hospicjum (skierowanie wystawia lekarz rodzinny) - czas oczekiwania może być parotygodniowy, więc lepiej zrobić to wcześniej, nie czekać, aż sobie przestaniesz radzić.
- zorientować się w leczeniu przeciwbólowym (jesteś pielęgniarką, więc temat nie jest Ci obcy) - zapoznać się z ogólnymi zasadami "drabiny analgetycznej", żeby umiejętnie współpracować z lekarzem zlecającym leki
- znaleźć dobrego lekarza pierwszego kontaktu, żebyście mieli jakieś wsparcie bieżące.

Pozdrawiam Was ciepło

Obaj lekarze poniekąd mają rację a przedstawiają dwa bieguny sytuacji. "Może być dobrze" - znaczy: wydłuży się Taty życie, wydłuży się czas skąpoobjawowej choroby nowotworowej. Drugi lekarz też ma rację: choroba jest zaawansowana, Tata może szybko odejść. Na razie, póki nie mamy wyników histpatu warto spojrzeć prawdzie w oczy - Pacjent z zaawansowaną chorobą nowotworową, z rozsiewem, przerzutami do oun. Leczenie, jakie by nie było - będzie leczeniem paliatywnym - czyli wydłużającym życie lub zwiększającym komfort przeżycia. Wyleczyć Taty się nie da :uuu:

Pamiętaj też, że Tata ma prawo odmówić leczenia. Może boi się długiego umierania, może nie chce częstych pobytów w szpitalach (trzeba się liczyć z tym, że jeśli będzie leczenie - będą też szpitale) - trzeba zrozumieć, że dla osoby nigdy nie chorującej taka sytuacja może być większym cierpieniem niż ryzyko wcześniejszej śmierci.

Trzymajcie się...

izulek,

Leczenie zależy od tego, skąd jest przerzut. Na pewno wiesz, ze nowotwory są różne - i różne jest leczenie, bo reagują na różne leki.
Na pewno wiadomo tylko jedno - jeśli guz skądkolwiek dał przerzut odległy (w tym przypadku do móżdżku) to choroba nowotworowa jest w najwyższym stopniu zaawansowania. Nie rokuje więc dobrze.
Przykro mi :cry: