Znalezionych wyników: 2

Ja właściwie opierałam się na przebywaniu z ludźmi. Jak ktoś koło mnie był to zmuszało mnie do "trzymania" się. Najtrudniejsze były chwile kiedy Mama odchodziła, widziałam to Jej kurczowe trzymanie się życia.. i nie mogłam sobie i innym wybaczyć, że nic nie da się z tym zrobić.
Dzisiaj te doświadczenia dużo mi dały. Wiem, że trzeba Żyć, póki się żyje. Nie można dać się wciągnąć w to co zaplanowali nam inni. Mam w sobie silną potrzebę życia w pełni, chcę się tym też dzielić z innymi.. wzbudzać w nich radość życia i moc doznawania choćby najmniejszych, ale jakże ważnych rzeczy.

Co Wam pomaga radzić sobie w opiece nad chorym? Odczuwacie większy czy mniejszy lęk przed śmiercią wobec tych doświadczeń. Macie jakieś refleksje?
Sama nie dawno straciłam Mamę, wydaje mi się, że po tych doświadczeniach, paradoksalnie mniej boję się śmierci..