Znalezionych wyników: 4

Bardzo Ci współczuję...
Historia i przebieg choroby prawie takie same, jak u mojego Taty. Zostaje żal, że nawet nie dano człowiekowi szans na walkę, a z drugiej strony pociesza, że choroba i cierpienie nie trwały długo.
Ogromnie mi przykro - zawsze jest za wcześniej na stratę najbliższych, ale 52 lata to według mnie zdecydowanie za krótko.
::rose::

Bardzo Wam współczuję...
Niestety są lekarze z fatalnym podejściem do pacjenta i nigdy nie wiesz, na jakiego trafisz.
My trafiliśmy w Poradni Onkologicznej na faceta, który na nas nakrzyczał, po co mu przyprowadziliśmy tatę, że on nie jest Panem Bogiem i że szkoda chłopa, bo "wszystkie Ryśki to fajne chłopaki".
To się nie powinno zdarzać, szczególnie w stosunku do pacjenta onkologicznego - a jednak się zdarza.
Na szczęście spotykaliśmy też na swojej drodze "normalnych" lekarzy. Mam nadzieję, że Wam też się uda.
A na tą panią doktor wystosowałabym skargę na dyrektora placówki albo przynajmniej szczegółowo wypełniła ankietę satysfakcji pacjenta.
Trzymajcie się!

Piszesz, że mamy noga spuchła i boli - czy wciąż dostaje heparynę?
Nie jestem specjalistą, ale wydaje mi się, że mama - jeżeli zakwalifikuje się na leczenie - będzie leczona paliatywnie. Warto zorientować się w kwestii hospicjum domowego (nie przerażaj się, wiem że na słowo "hospicjum" ludzie dostają gęsiej skórki i dopiero ktoś, kto sam miał z nim do czynienia ma zupełnie inne, paradoksalnie pozytywne skojarzenia) - czy kolejki są długie itd. Ich pomoc jest naprawdę nieoceniona, znają się na rzeczy jak nikt inny, a chory i rodzina mają komfort psychiczny, że o każdej porze dnia i nocy mogą zadzwonić po pomoc/poradę.
Życzę Wam, żeby mamie jak najszybciej wdrożono leczenie, które okaże się skuteczne i by wszystko potoczyło się po Waszej myśli i nie tak błyskawicznie, jak w przypadku mojego Taty.
Dużo siły!