Znalezionych wyników: 4

Nie miej takiego wrażenia :)

Naturalnie wszystko może się zdarzyć, charakterystyczną cechą tej choroby (a już DRP w szczególności) są nagłe zmiany stanu zdrowia pacjenta i różne "zwroty akcji", ale np. moja babcia również ma DRP i dostawała taką samą chemię jak Twój tata, którą też znosiła zadziwiająco dobrze - poza problemami ze szpikiem, nie schudła za bardzo (bardziej rozwaliły ją naświetlania głowy), miała apetyt i różne zachcianki prawie jakby była w ciąży, nie wymiotowała, lekko ją tylko mdliło. Samopoczucie też było całkiem ok.

Trzeba też pamiętać, że toksyczność chemii jakby wzrasta z każdym cyklem - tzn. każdy cykl jest tak samo toksyczny dla organizmu, ale z każdym kolejnym cytostatyki kumulują się w organizmie, który coraz gorzej znosi ich zwiększającą się obecność. Dlatego z czasem tata może znosić chemię trochę gorzej, ale na zapas nie należy się tym martwić :)

Zawsze możesz porozmawiać z lekarzem, że martwisz się bardzo o tatę, starasz się czegoś dowiedzieć o tej chorobie żeby nie zaskakiwały Cię zmiany w stanie zdrowia taty i żebyś była na nie dobrze przygotowana, aby móc mu pomóc, natrafiłaś gdzieś na informację, że cisplatyna działa silnie ototoksycznie i może to od tego te szumy w uszach?

Nie proponuj mu przemyślenia opcji 'zmiana cisplatyny na karboplatynę', bo niektórzy lekarze źle reagują na takie pomysły - to on jest lekarzem i nikt mu nie będzie mówił co on ma robić

po prostu możesz spróbować dopytać, czy nie można tej cisplatyny czymś zamienić.

Aczkolwiek pamiętaj, że czasem leczenie chemioterapią to wybór 'mniejszego zła' - szumy w uszach nie zabijają, mówiąc dosadnie, zaś DRP owszem. I być może wg lekarza korzyść z przedłużenia życia tacie dzięki chemii jest większa i bardziej wartościowa niż skutek uboczny w postaci szumów w uszach. Naturalnie najważniejsza jest decyzja pacjenta, który powinien mieć jasno przedstawioną sytuację i sam zdecydować, co jest dla niego ważniejsze.

I pamiętaj - lekarz nigdy nie ma prawa odmówić Ci leczenia, kazać Ci samodzielnie leczyć taty lub przenosić się do innego szpitala, bo nie podoba mu się, że samodzielnie (nikt Ci nie każe mówić skąd masz dane informacje) zdobywasz wiedzę o chorobie. Świadczy to tylko o Twojej chęci pomocy tacie, dbaniu o niego.