Znalezionych wyników: 2

Olunia, probówalam, ale trafiłam na strasznego konowała, niestety. Nic mi nie pomógł, odliczał tylko minuty do końca sesji... chciałam jeszcze gdzieś pójść ale postanowiłam, ze sama się z tym uporam.. Może ten mój post jest faktycznie smutny i rozpaczliwy, ale jakoś się trzymam

mogę nawet stwierdzić, ze od jakiegoś czasu jest nawet dobrze

może to i dlatego, ze moje zycie zawodowe się troszkę poukladalo, bo wcześniej bylam w domu i miałam dużo czasu do myslenia, teraz go nie mam, wiec skupiłam się na pracy, córci, mężu i naprawdę jest lepiej

nawet odwazylam sie w końcu pozalatwiac sprawy spadkowe po tatku, wcześniej nawet nie mogłam o tym myslec, a co dopiero dzialac.. także daje rade, ale dzięki za troske

i przepraszam, ze tu u Iwonki sie tak wylałam...

Iwonko, jak sie trzymasz? Ściskam Cie mocno i wszystkie dziewczyny...
alice

Iwonka,
na pewno nie będzie łatwo, niestety....
ja miałam straszny okres tak mniej więcej 3 miesiące po śmierci taty i później było coraz gorzej :( nie mogłam w to uwierzyć, caly czas nie wierze...I choć minął rok i dwa miesiące wciąż tak samo kocham, tak samo tęsknię, tak samo nie wierze... może tylko troszkę mniej płacze... moja corcia która ma teraz 4 latka pamięta dziadka doskonale, pamięta sytuacje, gdy miała 2 lata, jak cos wspomina albo macha do nieba to serce mi pęka...
powiem Ci tak: uważam, ze to nieprawda, ze czas leczy rany, ale pozwala oswoić się z sytuacją... na początku tatko śnił mi się często po tamtej stronie... teraz przychodzi do mnie uśmiechnięty, zadowolony... tylko to nam pozostało: pamięć o Nich i piękne sny...
ściskam Cie mocno i życze by to "oswojenie" przyszło jak najprędzej, bo wtedy jest odrobine łatwiej...