Znalezionych wyników: 19

Przyłączam się do Sylwiim, MONIA JEDŹ!!!!!!!!!
Wejdź, popatrz i jeśli chcesz PŁACZ, do woli! Przecież cierpisz, nikomu krzywdy tym nie zrobisz, a siebie możesz oczyścić z bólu. Trzymam za Ciebie kciuki!

Myślę sobie, że Nikt z nas nie jest głupi. To tęsknota za bliskim pozbawia nas racjonalnego myślenia, nie robimy nic złego ... tylko cierpimy.

Naprawdę współczuję wszystkim straty - to jest jedna z najgorszych rzeczy jaka może się przydarzyć.
Ja po roku czasu mogę powiedzieć, że boli mniej ale są dni, które dopadaja z taką intensywnością jak wtedy w ten dzień, kiedy na pożegnanie pomachał do mnie ręką - ostatni raz.

....... TATO zawsze będziesz w moim sercu ......

MartaM,

to prawda dzidziuś daje Ci (Wam) siłę ... ja nie miałam tyle szczęścia. Jestem sama dlatego tak trudno to wszystko poukładać.
Mój Tatuś zawsze powtarzał, że "nowe życie" wypycha "stare życie" i chyba coś w tym jest, Tata odszedł rok po narodzinach Antosi -mojej bratanicy a jego kochanej wnusi. TRZYMAM KCIUKI ZA WAS!

Dzisiejsza rocznica Smoleńska - chciałoby się powiedzieć DAJ CZAS CZASOWI ... uleczy ból. Dla mnie ten dzień jest wyjątkowo smutny.

Jak każdy, rok temu, przeżyłam szok po wiadomości o katastrofie w Smoleńsku. Był jednak ze mną Tata, który też nie mógł się pogodzić z tą bezsensowną śmiercią, śmiercią tylu wspaniałych osób. Bardzo nad tym, wszyscy, ubolewaliśmy. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że za nie cały miesiąc będziemy płakać po stracie ... Taty. Z dniem katastrofy, rozpoczął się "galopujący" postęp choroby, a 06-05 odszedł w spokoju.

To już prawie rok! Myślałam, że sobie poradzę. Nie tym razem ... lecze swoje nerwice. Twarde nogi na których zawsze stałam, zrobiły się jak z gąbki. Chciałabym wszystkim powiedzieć, że to minie i że trzeba się pogodzić ze stratą ale dziś wiem, że każdy musi to przejść na swój sposób i samemu poukładać swój świat.
Przesyłam troszkę ciepła dla tych co cierpią...

W zeszłym roku o tej porze szukałam szalika pod szyję, dla Taty, na prezent. Chciałam żeby cieplutko mu było, żeby się nie przeziębił ... dziś wybierałam znicze na grób i stroik, taki świąteczny.
Zacisnęłam wargi, do oczu napłynęły łzy...
TATO! - jak ja tęsknię!!!!!!

Zawsze cieszyłam się jak dziecko, kiedy za oknem z nieba spadały pierwsze płatki śniegu ale ta zima jest inna ...
W tym roku odeszło tak wielu z nas.
Tłumaczę sobie, że dla nich wszystkich to lepiej, nie cierpią ale mnie jest trudno i wiem, że zanim się przyzwyczaję to będzie "długa i trudna droga".

http://www.youtube.com/wa...feature=related

Myślę sobie po cichutku, że przyjdzie dzień kiedy już nie będę (nie będziemy) płakać, że przyjdzie dzień kiedy pogodzę się (pogodzimy się) ze śmiercią naszych najbliższych.
Na razie pamiętam każdą chwilę, każde słowo, każdy gest są dla mnie jak mantry, które mnie prowadzą przez życie.

U Ciebie Jusiu 10msc., u mnie 6msc. - czas pędzi a nam nadal źle i smutno, choć czas ponoć leczy rany ... .
Dziś obejrzałam w telewizji reklamę świąteczną i pomyślałam, że rok temu zastnawiałam się jak dam sobie radę przy stole wigilijnym wiedząc, że mogą to być nasze ostatnie święta z Tatusiem.
W tym roku będą pierwsze święta bez Tatusia...

Tatusiu pamiętam naszą ostatnią rozmowę, prosiłam Ciebie żebyś sie nie poddawał. Stwierdziłeś, że brakuje Ci już siły ale nie chcesz jeszcze umierać.
Tatusiu zawsze będziesz w moim sercu ...

http://www.youtube.com/watch?v=AtZyXnfvaXs

Bardzo dziękuję za Wasze wpisy

, właśnie po to jest ten wątek, żeby pisać o swoich problemach i kłopotach po ciężkich rozstaniach z naszymi najbliższymi. O tęsknocie za nimi, o tym że życie jest już inne, że nic nie będzie takie samo ale nie znaczy, że będzie tylko gorzej.
Tęsknię tak jak Wy, za każdym razem kiedy jestem u Taty, mój dzień biegnie zupełnie innym rytmem. Dużo wspomnień, zadumy i po prostu zwykłego żalu. Łapię się na tym, że chcę Go zapytać o rzeczy dla mnie ważne i wtedy pustka - to boli, to jeszcze bardzo boli.
Nie jest łatwo, nikt nas nie uczy jak mamy żyć po śmierci naszych bliskich, myślę że ten proces każdy musi przejść indywidualnie ale nie sam.
Piszczcie, może będzie nam wszystkim łatwiej

Dzis minelo cztery miesiace od kiedy zamilkl telefon Tatusia ale i dzis odeszla jego ukochana sunia - jamniczka dlugowlosa PSOTKA.
13 lat byla z moimi RODZICAMI, kochana sunia Tatusia, ostatnie wspomnienie (wspólnego zycia z Tata) dla mojej Mamy. Dzień na wskros smutny.

ODESZŁA NA WIECZNY SPACER ZE SWOIM PANEM ...

Przemysław Gintrowski - Kołysanka

Tylko śpij i aż śpij
A mnie prowadź tam
Tam gdzie jestes
Chcę byc tam gdzie ty
W niebie?Czemu nie..
W piekle?Aż na dnie...
Będę wszędzie,wszędzie będę
Czy to ważne gdzie to będzie?
Więc przytul się i spij
Tylko czas nie chodzi spać
Bo ma czas
Jest twardy,o tak,jak głaz
Jutro zbudzisz dzień
Jutro ja- twój cień
Będę wszędzie,wszędzie będę
Nawet gdy mnie juz nie będzie...

Tylko śpij i aż śpij
Wniebowzięty chór wszsytkich świętych
Patrzy na nas w dół
A to tylko ty
A to tylko ja
Ty maleństwo niepojęte
Boże,życie bywa piękne...
Już przytul się i śpij
Czekolady pełna noc
Gwiazdy jak cukierki
Ech...czas je zdjąć
Jutro obudź dzień
Jutro ja- twój cień
Będę wszędzie,wszędzie będę
Nawet gdy mnie już nie będzie...

tęsknię ...................

Gaja piekne slowa. Wiem, że wiara pomaga przetrwać te trudne chwile, również wiem,że rozum się buntuje. To co jeszcze bylo niedawno na wyciagnięcie ręki nagle zniklo, nie ma ... pustka.
Każdego dnia myslę, wspominam, poplakuję, smieję się. Te emocje będa towarzyszyly jeszcze dlugo ale na razie to jest jedyne co mi pozostalo.
Myslę, ze w tym cierpieniu jest jakis sens. Patrzę na zycie inaczej, wiem ze nic nie jest nam dane na zawsze, ze wszystko trwa chwilę a jak tę chwilę wykorzystamy wszystko od nas zależy.
Jusia na pewno Rodzice sa szczęsliwi!!!!! Wiem, ze ich brakuje, ale musimy nauczyć się z tym zyć. Nic nie jest proste a smierc wpisana jest w nasze zycie.
Ja jestem szczęsliwa i dumna, ze mialam tak cudownego Tatę, dlatego zawsze będę podkreslala, ze moim wielkim szczęsciem bylo byc jego córka...

Witam Wszystkich,

jak pisalam juz, jestem po dwumiesiecznej przerwie. Myslalam o Was kazdego dnia, jeden raz po cichu, incognito, czytalam posty - balam siê. Czytalam swój watek, nie dokoñczylam. Jeszcze niepora, nadali boli.
13 lipca o godz.13 obronilam pracê magistersk±. To byl mój Mont Everest, niemozliwe stalo siê mozliwe.
Po obronie pojechalam na grób Taty, plakalam i opowiadalam o swoich emocjach i o radosci. Tak Tato, w pazdzierniku, jeszcze rozmwialismy o literaturze, która powinnam wybraæ do tej pracy. Obiecywales, ze pomozesz ... i pomogles, czulam to!
Po obrone kiedy wsiadlam do samochodu i wlaczylam radio uslyszalam piosenke: WE ARE THE CHAMPIONS... tak TATO jestesmy THE CHAMPIONS!!!

MartaM,
bardzo Ci współczuję. Tęsknota jest okropna. Z drugiej jednak strony pomyśl o swoich Rodzicach ... są razem i jest im dobrze. Nikt ich już nie rodzieli.

Moja Mama bardzo tęskni, nie może znaleźć sobe miejsca. Przeżyli z Tatą 49lat. Bardzo chciałabym jej pomóc ale nie mogę, nie potrafię. Wiem, że każdy musi to wypłakać, ułożyć sobie życie na nowo, właściwie to nauczyć się znów żyć.
Ja pięć lat temu rozstał się z kimś, z kim byłam 18 lat, bolało jak cholera ale żyje. Przez to doświadczenie patrzę na życie inaczej, wiem że każde rozstanie ( a właściwie ból po rozłące) to kwestia czasu. Później wszystko cichnie, łzy wysychają a tylko nasze wspomnienia nam towarzyszą.