Znalezionych wyników: 4

Przykro mi bardzo, współczuję. Żyć trzeba "jakoś". Chyba długo będzie "jakoś"... ::rose::

Ciężko czyta mi się Twoje posty, dla mnie też wszystko jest świeże, wszystko wraca... - od diagnozy w naszym przypadku minęło dokładnie 86 dni, a wcześniej Mama była zdrowa, nic się jej nie działo. Ta choroba jest takim sku**synem...
Hannas, w szpitalu domagaj się środków przeciwbólowych na żądanie Mamy - tak miałaś chyba w poprzednim szpitalu, i tak masz do tego prawo teraz. Pacjent ma prawo chorować bez niepotrzebnego bólu. Teraz zauważyłam, że jesteś z Warszawy - pewnie szpital jakiś duży, masowy? Niestety niektóre szpitale są takie bezosobowe...
Na owrzodzenia w jamie ustnej my stosowaliśmy aftin, niby jest na pleśniawki, ale dawał radę przy nadżerkach jakie się Mamie robiły w ustach - spróbuj podpytać lekarza (jeśli się uda) czy w Waszym przypadku też pomoże.

A jak temat hospicjum? Coś już Ci się udało załatwić?

Jeju, dziewczyno trzymaj się dzielnie! Miej siłę! Musisz!

hannas4 - moja Mama dzielnie trzymała się tylko do mojego wesela. Dokładnie miesiąc od czasu, gdy usłyszała diagnozę... Wesele mieliśmy 14 września, a od 15-tego zaczął się prawdziwy dramat. Choroba uderzyła w nas ze zdwojoną siłą... ale jestem szczęśliwa, że ją miałam na swoim ślubie, na weselu. Chciałam odwołać wszystko jak dowiedziałam się o chorobie, ale moja Mama, Mamusia tupnęła nogą i powiedziała, że wesele ma być tak jak zaplanowano, i że nikt z rodziny ma nic nie wiedzieć. Ma być normalnie!
Nie jestem specjalistą, ani znawcą tematu, bo przez niecałe trzy miesiące niewiele zdążyłam przeczytać, niewiele się dowiedziałam nt. wroga. Ale wydaje mi się, że jest Wam koniecznie potrzebna pomoc hospicjum domowego. Teraz nie ma co czekać na miejsce w szpitalu, bo najważniejsze jest żeby pomóc Mamie w cierpieniu, w bólu. W moim mieście odbywa się to tak, że rejestruje się chorego - wystarczy skierowanie od lekarza rodzinnego, przyjeżdża pielęgniarka i zakłada motylka, przyjeżdża lekarz i dobiera dawkowanie. Mamę zdążyliśmy zarejestrować dobę przed...Późno, ale i to było pomocne. Mama miała motylka, lekarka powiedziała co ile można dawać Poltram. Więc nawet w ostatnich chwilach mogłam Mamie ulżyć w cierpieniu. I wiem, że nie bolało. Przynajmniej tyle...

hannas4, witaj. Niecałe dwa tygodnie temu pożegnałam moją Mamę. Podobną diagnozę do Waszej usłyszeliśmy początkiem sierpnia - różnica była taka, że my zdążyliśmy zrobić prawie pełną diagnostykę i podane Mama miała 2 wlewy chemioterapii. Czy to Mamie pomogło? Nie wiem. Czy wydłużyło jej życie? Też nie wiem. Wiem na pewno, że i badania, i chemioterapia mocno ją osłabiły, wręcz wycieńczyły. Po tym drugim wlewie Mama spała po 20 godzin na dobę i nic nie jadła. Także na pewno leczenie nie poprawiło jej komfortu życia... Później zaczął się ból i morfina, i zmiana "charakteru". Ale do czego zmierzam? Moja Mama do samego końca nie wiedziała dokładnie co jej jest. Na początku nie mówiliśmy jej wszystkiego po to, żeby się nie poddała i podjęła się leczenia. No w końcu skoro lekarze chcą leczyć, to znaczy, że jest co leczyć, czyż nie? Przynajmniej tak nam się wydawało... Później, gdy już w październiku lekarz zdecydował się na radioterapię paliatywną na kręgosłup - p. bólowo - Mama dowiedziała się więcej. Dowiedziała się o przerzucie na kręgosłupie i na żołądku. Dostawała w tym czasie morfinę, miałam wrażenie, że jest jej już wszystko jedno. Nie bardzo się przejęła. Oprócz tego co wiedziała od nas i od lekarzy, sama domyślała się wielu rzeczy. Ale całej prawdy nie poznała nigdy, bo później to już tak szybko poszło, że nawet nie zdążyliśmy z nią porozmawiać...
Czy teraz zrobiłabym inaczej? Na pewno jest mi teraz trudniej, bo nie wiem czego by chciała, jakie są jej ostatnie życzenia? Ale z drugiej strony przez cały czas choroby była spokojniejsza, miała nadzieję, chciało się jej żyć. Obierała cele - pierwszym był mój ślub, później chciała poczekać na pierwszą wspólną Gwiazdkę z nowym zięciem... Ciągle chciała.
Hannas4 - tak na prawdę chyba nie ma aż takiego znaczenia, czy powiesz Mamie wszystko o chorobie, czy tylko część. Ważne, żebyś powiedziała jej wszystko co zawsze chciałaś powiedzieć. Ważne, żebyś codziennie mówiła jak bardzo ją kochasz, żebyś mówiła jak wiele jej zawdzięczasz, jak wiele Cię nauczyła. Ważne, żebyś spędzała z nią każdą chwilę, żeby czuła, że jesteś. Ważne, żebyś zapamiętywała każdy dobry dzień, każde miłe i zabawne zdanie, które mówi. Ważne, żebyś dopilnowała, żeby nie bolało, żeby nie cierpiała, żeby nie musiała się niczym martwić.
Trzymaj się dzielnie i nie pokazuj jej, że się boisz... To jest ważne.