Znalezionych wyników: 4

Moniusia, nie słuchaj tych co bronią Ci płakać. Mnie szlag trafiał jak ciotka na drugi dzień po śmierci Mamy powiedziała, że Mama nie chciałaby abym była smutna. Nie wolno zabronić płaczu, rozpaczy czegoś co jest naturalne kiedy tracimy tak ważną dla nas osobę.
Jeśli czujesz, że płacz daje Ci ukojenie to nie krępuj się, jeśli chcesz rozmawiać o Mamie rób to...
Nie ma recepty na to jak przeżyć żałobę. Każdy na swój sposób musi przez to przejść, najważniejsze to nie tłumić w sobie uczuć, dać im "popłynąć". Jeśli nie dasz sobie czasu na żałobę, ona kiedyś się o siebie upomni. Wtedy może być jeszcze trudniej.
Straciłaś bliską Ci osobę, nikt nie ma prawa wymagać od Ciebie uśmiechu, zapomnienia...teraz jest czas na płacz i rozpacz, masz do tego prawo i nikt nie może Ci go odebrać.

Ranki są straszne, wieczorem przychodzi jaki spokój, że dzień minął i może w nocy Mama przyjdzie- u mnie w każdym bądź razie tak jest....

Wiem jedno, żałobę trzeba przeżyć tak jak czuje nasze serce, nie wolno wypierać z siebie uczuć, nie jesteśmy maszynami, ale ludźmi, żywymi, czułym istotami....

Życzę wszystkim wyrozumiałych najbliższych, którzy uszanują nasz ból i dadzą nam go przeżywać tak długo jak będzie to potrzebne...
I siły, bardzo dużo siły....

Pozdrawiam.

monia..., doskonale rozumiem Twój lęk i obawy.
Ponad miesiąc czekałam zanim zawiozłam leki i inne medykamenty, które postanowiłam oddać do hospicjum. Pojechałam do szpitala na gumowych nogach, słabo mi się zrobiło i kiedy załatwiłam co miałam do załatwienia, prawie, że uciekłam ze szpitala. Popłakałam się przy tym okropnie i teraz zawsze kiedy przejeżdżam koło szpitala robi mi się to zimno to gorąco. Tak bardzo kojarzy mi się z chorobą i cierpieniem Mamy....
Tak samo jak Ty czekam na sen z Mamą....nie przychodzi i nie wiem, czy jest tam Jej dobrze, czy jest szczęśliwa?

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie.

sylwiim, asia0602, ja jestem tak "po środku", u jednej trzy u drugiej miesiąc a u nie dwa minęły....nawet wiek mamy podobny i choć jesteśmy dorosłymi kobietami to w tym trudnym czasie jesteśmy dziewczynkami -małymi zagubionymi bez naszych ukochanych rodziców, których los nam zabrał. Czuję się jakby mi ktoś serce wyrwał....

Trzymajcie się....
Czas nie leczy ran, tylko rozdrapuje je od nowa....taka jest moja sugestia....

Witam....siedzę, czytam i ryczę. Tak wiele podobnych doświadczeń, tak bardzo jesteśmy wszyscy podobni w przeżywaniu żałoby...tak wiele bólu i tęsknoty.
Wczoraj minęły dwa miesiące jak Mama zasnęła na wieki....bardzo boli.

Przykro mi, że każdego dnia przybywa nowa osoba, która traci najbliższych.
Pusto i zimno wokół, i choć idzie wiosna to jakby mrozy nadchodziły....
Niby "żyję" ale wszystko co robię jest jakieś takie jałowe, automatyczne, bez sensu...
Oddałabym wiele, żeby choć słowo z Nią zamienić, uściskać i zobaczyć Jej uśmiech.

Pozdrawiam serdecznie.