Znalezionych wyników: 2

Bardzo mi przykro Martysinko :-(

Byłaś przy Babci do końca, dałaś jej wszystko, co mogłaś.
Zaopiekuj się teraz sobą, wypocznij, zdaję sobie sprawę, że ostatnie dni były niezwykle wyczerpujące...
MP

Martysinko, towarzyszenie bliskiej osobie w odchodzeniu jest trudne i nie każdy potrafi mu sprostać. Rozumiem, że masz wiele żalu i złości do rodziny, bo dziękowanie Tobie za pomoc, podczas gdy oni stoją z boku, w niczym Ci nie pomaga. A nie dla ich podziękowań pomagasz Babci, a z miłości do niej.

Zarówno Tobą, jak i Babcią targają teraz różne emocje - stąd jej płacz. Nie obawiaj się go, nie obawiaj się także, jeśli któregoś dnia obie z Babcią wypłaczecie się wzajemnie. Każde przykre emocje - żal, smutek, cierpienie psychiczne - muszą znaleźć ujście.

To, co teraz przed Tobą i Babcią to znalezienie sposobu na zabezpieczenie Jej przed objawami choroby, jak tylko jest to możliwe. Tu pomocne będzie hospicjum domowe. Na duszności można włączyć pochodne teofiliny o ile Babcia już ich nie przyjmuje (najbardziej popularny z tych leków to Theospirex) lub lekarz z hospicjum może zlecić wypożyczenie koncentratora tlenowego.

A potem pozostaje być razem, zachować tyle normalności każdego dnia, ile tylko możliwe. Rozmawiać o rzeczach zarówno ważnych, jak i błahych. Nie dać sobie odebrać tych chwil razem. Kiedyś, gdy Babci już nie będzie obok Ciebie, będziesz wracać do tych chwil pamięcią. I wierz mi, że nawet jeśli teraz towarzyszy Ci zmęczenie, żal i gniew, że nie tak to wszystko powinno wyglądać, po jakimś czasie będziesz wspominać ten czas przede wszystkim przez pryzmat tego, że byłyście razem.

Wiele dobrych chwil życzę Tobie i ukochanej dzielnej Babci!