Znalezionych wyników: 3

Dzielna byłaś .Współczuję bardzo. Jedyne pocieszenie , ze już nie cierpi. Wy na pewno...

poradzisz sobie. to że się obawiasz, o normalne. choroba zmienia, fakt. moja mama widziała w domu obcych, przeklinała moją siostrę, dzwoniła w nocy, miała omamy, wyganiała swoje przyjaciółki. Ja dałam się jej " prowadzić"- dostosowywałam się do jej nastroju i tyle. wyciszałam, podawałam leki. też się diabelnie bałam - ta chora to nie była moja energiczna stanowcza i zdecydowana mama! a jednak dałam radę i ty też sobie poradzisz. nie będzie lekko, nieraz popłaczesz, będziesz się trząść. ja po śmierci mamy powiedziałam głośno, że jednak warto było z nią być do końca, choćby po to , że by poznać samą siebie , i ze stać mnie na taki spokój i łagodność. to doświadczenie pokazało mi jaka potrafię być , jeśli chodzi o najbliższych. i w tej smutnej chwili śmierci byłam z siebie trochę dumna. Nie oceniam cię, masz prawo do swoich odczuć, skrajnych emocji, lęków, ale w sumie będziesz musiała się z tym zmierzyć i lepiej , żebyś nie pozwoliła tym strachom się rozwijać. przyjmij następny dzień taki jaki będzie. Sciskam gorąco i pamiętaj że masz tu życzliwe osoby. Dużo siły.

ja bede musiała zostać większość dnia z mamą... - to twoje słowa.
czegoś nie rozumiem- boisz się choroby mamy? Nie ma czego!!! znajdziesz w sobie pokłady siły, cierpliwości, łagodności i - uwierz- ufności, w to , co przyniesie następny dzień. Bądź z mamą, ona tego potrzebuje i ty też. i nie odwlekaj tego , bo możesz załować