Znalezionych wyników: 8

jesteśmy z Tobą :cmok:

Zapraszam do przeczytania i dziękuję za spotkanie;
http://www.forum-onkologi...p=161206#161206

Bardzo dziękujemy Gonia, i życzymy tego samego Tobie i całej Twojej rodzinie. Pamiętaj, że i my w codziennej pamięci i modlitwie zachowujemy Twojego Tatusia.
Ps. Aby zamknąć ten temat proponuje wszystkim poczytać o bliźniaczym temacie( i wyciągnąć pozytywne refleksje):
http://www.forum-onkologi...e-vt6611,45.htm

Dodano: 2012-11-13, 20:52

Gonia,

Gonia;- piszę do Ciebie bo jestem ojcem 36-ścio letniej córki;
- piszeę do Ciebie bo wiem co to ból, cierpienie, rozpacz po stracie bliskich,
- piszę do Ciebie bo jako młody 36-ścio latek straciłem Ojca,
- pisze do Ciebie bo jako 42-wu latek straciłem Mamę,
- pisze do Ciebie bo jestem "Onkologiczny",
- piszę do Ciebie, bo dzięki Twórcom tego Forum, jestem członkiem naszej Forumowej Rodziny,
- bo czytając Twoje posty czuję, że mam takie prawo i obowiązek...

Rozumiem bardzo dobrze Twoje Cierpienie i ból po stracie Taty... Niespełna rok temu, pod koniec swego onkologicznego leczenia, gdy chemia i długa radioterapia wyniszczała mój organizm (mimo, że w dobrym celu), towarzyszyła mi myśl, że gdybym nie wygrał z chorobą i Pan Bóg zadecydował by o moim odejściu, to przysporzę tym ogromnego bólu i cierpienia swej żonie, córce, wnuczce... Tak, oprócz innych myśli ta była bardzo silna... Nigdy jednak nie chciał bym aby moja córka w ten sposób cierpiała gdy ja odejdę. Myślę, że również nie chciałby tego Twój Śp.Tatuś. Żaden rodzic nie chce tego dla swojego dziecka, tak za Życia jak i po Śmierci...

Każdy ma prawo przeżywania swej żałoby na swój sposób. Ja czynię to w swej pamięci, w częstym odwiedzaniu ich na cmentarzu, modlitwie. Zawsze gdy jestem na cmentarzu, gdy spojrzę na imiona rodziców to tak jak bym ich widział. Rozmawiam z nimi a gdy odchodzę z cmentarza dotykam nagrobek, żegnam się z nimi, to jest taka moja wieź z nimi... I Ty Goniu poszukuj swej drogi, więzi z Tatą...

Musisz pogodzić się ze swoja stratą, żyć pełnią życia, bo tego na pewno pragnie i Twój Śp. Tato. Powinnaś wyciszyć swoje emocje. Pamiętaj, że jest to Forum Onkologiczne i jesteś czytana przez wielu chorych, którym na pewno jest bardzo przykro i jeszcze trudniej znosić swoje cierpienia... Dziś miałem bezsenną noc gdy wczoraj, późnym wieczorem, przeczytałem kolejny Twój smutny, ujmujący post. Wiele osób po stracie swoich bliskich po chorobie onkologicznej jest tu na forum, czyta nas Onkologicznych, rozmawia z nami i jesteśmy im za to bardzo wdzięczni. Jest to nam bardzo potrzebne. Nikt tak bardzo jak Wy nie jest w stanie nas zrozumieć. Może w tym znajdziesz odrobinę ukojenia...

DUM SPIRO SPERO = PÓKI ODDYCHAM MAM NADZIEJĘ
- póki żyjemy mamy tę nadzieję z nią chcemy żyć...

Post ten kieruję także do wszystkich piszących w podobnych tematach, których tu na Forum jest coraz więcej lecz uważam ze zbyt daleko idących...

Jeśli Ciebie uraziłem; przepraszam. Jeśli mnie i nas "Onkologicznych" zrozumiałaś to wielkie dzięki...