Znalezionych wyników: 13

lilalou,

Ja również oddałam do hospicjum.

pozdrawiam.

lilalou,

Przyjmij wyrazy współczucia ::rose::

Niby wiemy, że koniec jest bliski ale nigdy nie jesteśmy na to przygotowani. Dużo sił Ci życzę. Przykro mi.

lilalou,

Z moich obserwacji a miałam w najbliższej rodzinie parę przypadków choroby nowotworowej, jak moi najbliżsi położyli się już do łóżka, to ciężko było zachęci ich do jakiegokolwiek ruchu. Pewnie dużo robi osłabienie poprzez pobyty w szpitalach, przebywanie w domu/pomieszczeniach, osłabienie z tym związane oraz osłabienie organizmu przez chorobę, która robi wielkie spustoszenie w organizmie. Leżąc w łóżku mięśnie się osłabiają, moja mama miała straszne przykurcze, nie można było ruszyć jej nogi i ręki bo od razu ból przeogromny. Przekręcanie się na boki też staje się z czasem niemożliwe. Jak widzisz, zdarza się to u wielu osób.

Jeśli mama ma jeszcze trochę sił i może chęci to zachęcaj do malutkich spacerów po pokoju, chwyć pod rękę i pospacerujcie, może zamiast leżeć, trochę posiedzi w fotelu. To nam zawsze mówili z hospicjum, żeby trochę rozruszać jak są siły u chorego ale co innego rady a życie swoje.

Pozdrawiam ciepło.

super i jak najwięcej takich dni.

lilalou,

Wiadomo, że bez badań to tylko możemy sobie gdybać. Mi się jednak wydaje, że zaparcia nie są powodem przerzutów, ale leków, różnym odżywianiem, jednak w tej chorobie to z jedzeniem różnie, mało ruchu lub wręcz żadnego. Jak poczytasz forum to bardzo dużo osób zmaga się z tym problemem.

A co lekarz na to wszystko, mówicie, że nic nie pomaga co do tej pory braliście?

pozdrawiam

lilalou,

Nie wiem skąd takie nagłe "ozdrowienia" ale u nas zdarzały się też parę razy, wiozłam mamę nieprzytomną do szpitala, rano bałam się wejść na salę, bo pielęgniarki do siebie dziwnie szeptały a na drugi dzień z rana mama całkiem żywa, uśmiechnięta i pełna chęci na życie, nawet jakieś pojedyncze słowa próbowała mówić, miała z tym problem bo dostała wylewu. I stan się poprawił po kroplówkach, nie wiem po czym jeszcze. Od pani ordynator, bo opiekowała się mamą dostawałam reprymendy po co mamę przywożę do szpitala jak ona w cudownym stanie, szkoda, że jej wieczorem czy w nocy nie widziała.

Jak widzisz w tej chorobie wszystko się zdarza, są dni cudowne i dni kompletnego doła i cierpienia, dlatego tak ważne jest pielęgnować te lepsze dni.

Trzymaj się,

lilalou,

Dobrze, że nie boli, to najważniejsze. Na pewno leki powodują taką obojętność ale lepsze to niż świadomość cierpienia, odchodzenia. Straszne to jest, bardzo Ci współczuję. Musisz być gotowa na wszystko, może mamie się polepszyć a może i nastąpić to najgorsze. Przepraszam, że tak piszę, ale wiesz, że tutaj staramy się być szczerzy w swoich wypowiedziach. Pilnuj picia, jedzenie jak mama nie chce mniej ważne. Mów do mamy, słuch zawsze działa podobno do końca. Mama może wydawać się taka obojętna ale na pewno widzi Twoją obecność, słyszy co mówisz tylko nie ma siły odpowiadać/rozmawiać.

Bądź silna na tyle na ile potrafisz, pozdrawiam gorąco :tull:

lilalou,

Leki wyciszające muszą trochę mamę "nasycić" żeby zaczęły działać i może wtedy w jakimś stopniu lęki złagodnieją. Porozmawiaj z lekarzem z hospicjum może trzeba zmienić drogę podawania leków, bo przecież nie będziesz z mamą walczyć o każdą tabletkę a leki mama brać powinna.

Rzeczywiście trudną masz sytuację, nasz dziadek też był taki walczący ale dobre ustawienie leków wyciszyło go.

pozdrawiam ciepło.

lilalou,

Zawsze możesz zadzwonić po pogotowie. Mogą strzelać fochy jak przyjadą ale powiesz, że czekacie na objęcie opieką hospicyjną a Ty widzisz, że coś złego się z mamą dzieje. Jutro zadzwoń do hospicjum i powiedz, że z mamą jest źle, że zostaliście bez pomocy, poproś, wybłagaj wizytę "na szybko". Trzeba próbować, zazwyczaj reaguje hospicjum na takie sytuacje.

pozdrawiam