Znalezionych wyników: 6

żałoba w moim przypadku przeszła chyba przez wsystkie możliwe etapy w przeciągu roku... a teraz? jest smutek....
w moim blogu w październiku opisywałam etapy żałoby! zapraszam, http://dloniematki.blog.onet.pl/2012/10/
trzymajcie się!

mam nadzieję, że to minie... Czas nie leczy ran. One zostają, ale będziemy potrafły inaczej spojrzeć na to wszystko, co się stało...
Ja też bardzo tęsknię za Mamusią! Mam na szczęście starszego brata i kochanego Tatę obok i wspieramy się razem, ale brakuje mi kogos bliskiego sercu, z kim mogłabym przeżywać, przytulić się, pomilczeć...
Poza tym ten strach o życie Taty... rokowania są bardzo poważne. Jest w trakcie chemii, ale radioterapia nie przyniosła skutku i lekarz nie ukrywa że jest bardzo poważnie. Tak bardzo się boję;(

Sylwia, też się boję. Też czuję ten strach, COŚ ciągle jest obok mnie, bywają dni, kiedy ten strach mnie paraliżuje... I też wiem, że to nie Mama, ona by mnie nie straszyła! Myślę sobie, że to w naszej głowie siedzi - taki strach... Trudno to opisać.
Mnie też Mama już się nie śniła od tamtej pory, ale myślę że nie można żądać od bliskich którzy odeszli, żeby przyszli we śnie. Dajmy im czas. Ja myślę, że oni doskonale wiedzą kiedy będzie czas, w którym będziemy ich najbardziej potrzebować!
Dziękuję za wizytę na blogu!

Ja na sen o Mamie czekałam pół roku. MIałam do niej żal nawet o to, że mi się nie śni, było mi smutno, czułam się opuszczona jeszcze bardziej.
Aż w końcu przyszła. I wiem, że była naprawdę. Mam wrażenie że to nie był sen;) odsyłam do mojego bloga gdzie to opisuję
http://dloniematki.blog.o...1-31,index.html
życzę wszystkim sił!!!

W pewnym sensie macie racje, forum można uznać za blog... tam po prostu każde słowo poświęcam Jej...
Bardzo Was ściskam i pamiętajcie! Razem damy rade!!!

a myśleliście kiedyś o pisaniu bloga? Moja Mamunia zmarła 6 miesięcy temu... Tatuś ma IV st raka nosogardła... jest tylko ból, rozpacz, strach, bunt...
może zabrzmi to banalnie, ale przelanie swoich myśli naprawdę pomaga!
dloniematki.blog.onet.pl/
zapraszam do mojego bloga, raźniej wiedzieć, że nie cierpimy sami...
Ściskam!