Znalezionych wyników: 2

Witaj
To dobrze, że szukasz rozwiązania i to wśród ludzi, którzy mają podobne problemy. Zapewne byłoby bardzo dobrze gdyby udało się go namówić na wizytę u psychologa a szczególnie u psychoonkologa, ale może to być trudne. Mężczyźni uważają taką pomoc jak robienie z nich wariatów. Niemniej spróbuj. Powiem coś co może wydać Ci się dziwne, ale uważam, że taka wizyta byłaby dla Was dwojga potrzebna a nawet tylko potrzebna Tobie jeśli on nie będzie chciał. Ta choroba nie tylko dotyka chorującego jak sama wiesz. Obie strony muszą się nauczyć żyć z rakiem.
Piszesz - "po 1,5 roku walki, mój facet jest wyleczony.. ". Uu takiej pewności ja bym nie miała choć oczywiście chciałabym mieć.
Jestem osobą chorującą i naprawdę po piekle choroby wrócić do pożądanego przez otoczenie stanu jest potwornie trudno. Owszem znam i tu na forum koleżankę, która raka próbuje mieć w nosie i fajnie i super, ale nie każdy tak ma.
Co mogę podpowiedzieć? Spróbuj pomóc jemu a jeśli zrobisz wszystko co jesteś w stanie i nie uda się to pomóż sobie.

Izowita widzisz ja jestem z tych chorujących, którym marzy się opieka. W 95% spraw egzystencjalno-bytowych sama się morduję i powiem Ci, że bardzo chciałabym aby ktoś bez zbędnego zamieszania i rozgłosu mnie wyręczył. Chciałabym mieć zwykły komfort pochorowania, bo czasami czuję się jak muł pociągowy poruszający się w bagnie.
Tak więc różnym ludziom różne sposoby chorowania służą