Znaleziono 1 wynik

Bardzo mi przykro. W całym ogromie bólu i żalu pocieszające jest tylko to, że twój Dziadziuś już nie cierpi. Byłam przy mojej babci, kiedy umierała na raka jelita grubego. Było to 20 lat temu. Babcia także umierała w domu. Niestety, bez kroplówki :uuu:

Hospicjum w naszym miasteczku jeszcze wtedy nie było. Od diagnozy do jej odejścia upłynęło pół roku. Sześć miesięcy potwornych cierpień rozdzierających serce. Jako rodzina byliśmy bezradni. Była to moja najukochańsza na świecie Babunia, która mnie wychowała. Kiedy odeszła, pomimo wielkiego żalu z powodu jej utraty, odczułam ogromną ulgę, że już nie cierpi, że ten koszmar wreszcie się skończyło, że Bóg uwolnił ją od piekła męczarni i zabrał ją do nieba.