[marzena66]

Magik85,

Przyjmij wyrazy współczucia

Chciałaś jak najlepiej, chciałaś mamie pomóc, chciałaś ulżyć, chciałaś ratować i to robiłaś. Tak jak napisała missy, nie jesteś lekarzem, nie wiedziałaś, że są to ostatnie chwile, że już nie należy męczyć, nikt nas tego nie uczy jak się w takich sytuacjach zachowywać, kiedy rozpoznać, że to ostatnie chwile, nie rób sobie wyrzutów bo będzie Ci z tym bardzo źle a i tak nie cofniesz czasu.
Mama nie była sama, Ty byłaś cały czas z Nią, to że wyszłaś na chwilę i mama w tym momencie odeszła to znaczy, że tak chciała.

Co mogłaś i co potrafiłaś zrobiłaś najlepiej jak tylko można było.

Dużo sił Ci życze i póki mamę bedziesz nosić w sercu póty będzie z Tobą.

[Magik85]

Nie zdążyłam się z Wami nawet zapoznać, tak szybko wszystko się potoczyło. A mimo to spotkałam się z Waszej strony z dużą życzliwością.
Wszystkim tym, którzy walczą o siebie, albo o swoich najbliższych życzę siły, wytrwałości, nadziei i spotkania dobrych ludzi na tej wyboistej drodze. My, w tym krótkim czasie, poznaliśmy ich kilkoro. Choć trafiliśmy do szpitala skąd mieliśmy najgorsze doświadczenia, zajmował się nami Lekarz - Człowiek. Miał czas, był wyrozumiały, cierpliwy, nie usłyszałam od niego "za chwilę", "nie teraz". To tak wiele.
Zabójcą okazał się DRP. Jak to możliwe, że ten drań pozwolił do ostatniego dnia samodzielnie jeść, pić, chodzić, a dopiero po biopsji zadał ostateczny cios?

[Ola Olka]

Magik85 napisał/a:

Zabójcą okazał się DRP. Jak to możliwe, że ten drań pozwolił do ostatniego dnia samodzielnie jeść, pić, chodzić, a dopiero po biopsji zadał ostateczny cios?

To bardzo podstępna choroba. Długo rozwija się bezobjawowo i potrafi zwalić chorego z nóg z dnia na dzień.
U was stało się to akurat po biopsji, potraktuj to jako przypadek losowy nie ma co rozważać.

Tak jak pisały koleżanki zrobiłaś wszystko co się dało, starałaś się, dbałaś o mamę, byłaś przy niej podczas tej cieżkiej drogi. Przyjmij wyrazy współczucia...