Znalezionych wyników: 68

Całkowicie się zgadzam z Marzeną...
Pomijam już lekceważenie objawów (chociaż jak można nic z tym nie robić??), ale sam fakt, że już nawet lekarz Cię skierował gdzieś dalej, a Ty mimo to dalej nic nie robisz ze swoimi dolegliwościami? Masakra. Pomyśl o swojej rodzinie i co ich bardziej zaboli...I leć szybko robić badania, diagnozować swoje problemy i leczyć się. A potem żyć szczęśliwie ze swoją rodziną..

Niektórzy nie mają takiej szansy, bo czasem już na pewnym etapie jest za późno na wszystko i żadne badania tego nie zmienią, ale skoro Ty na razie jeszcze nawet nie wiesz co Ci konkretnie jest, to naprawdę nie wiem na co czekasz.

Zaczęłam czytać temat z niepokojem, bo pamiętałam z innego wątku, że Twój tata niedawno odszedł i już sobie w myślach znowu wyklinałam, że czemu to wszystko takie niesprawiedliwe..ale cieszę się bardzo, że doczytałam do końca i że mamie udało się wykryć raka w tak wczesnym stadium. Wszystko mogło się potoczyć dużo gorzej, a tak..przed Wami jeszcze dużo chwil spędzonych razem. Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki, żeby stan mamy jak najszybciej wracał do normy

Ps. Żałuję bardzo, że tak rzadko się zdarza, żeby teego skur...tak szybko wykryć i walczyć- mieć wyrównane szanse. U mojej mamy walka zaczęła się zbyt późno i szanse od początku były małe..

Paula co tam u Ciebie i mamy? Z Nowym Rokiem trochę lepiej?

Paula, u nas to było tak, że mama się gorzej zaczęła czuć tak naprawdę w listopadzie, a zmarła 23 czerwca. W międzyczasie w styczniu postawiono diagnozę, ze to przerzuty (wszystko naraz: macica, mózg, płuca, na końcu też podbrzusze), w lutym była radioterapia i mama zaczęła wracać do formy, ale już z końcem marca znowu szala się odwróciła i było coraz gorzej do samego końca. Niby niedługo..ale z drugiej strony zdążyliśmy otoczyć ją opieką, miłością, a ja jej powiedziałam tyle razy, że ją kocham, że w całym życiu wcześniej tyle nie powiedziałam. To nie znaczy, że u Was też się tak potoczy, bo tak jak Marzena pisze- u każdego jest inaczej. Można sobie porównywać, ale wiadomo, że nie ma takich samych przypadków. A u Was przepraszam, że zapytam, ale chyba nie doczytałam w głównym wątku- mama jest po radioterapii?

Może nie z dnia na dzień gwałtownie, ale z dnia na dzień było stopniowo coraz gorzej. Jednego dnia z nią rozmawiałam przez telefon i było dobrze, a drugiego już np. ciężej jej się wstawało samej z łóżka itd., aż w końcu np. po paru dniach było tak, że znowu nie mogła sama wstawać, ktoś musiał jej pomóc. Także teraz jak na to patrzę i sobie przypominam..to straszna huśtawka. I potem jak już było gorzej, to tak naprawdę z dnia na dzień tylko się to pogłębiało. Patrzeć na kochaną osobę i widzieć, że tak cierpi to naprawdę najgorsze co się może w życiu przydarzyć. Wielokrotnie sobie myślałam, że wolałabym wziąć to na siebie gdyby się dało, ale niestety..

Paula, mam nadzieję, że święta to będzie dla Was dobry czas, że spędzicie je razem i mama będzie szczęśliwa. Ja w tym roku chyba nie obchodzę, bo jestem tylko z tatą, więc..to nie ma sensu. Myślę cały czas o zeszłej Wigilii, gdzie mama mimo, że wszystko się zaczynało pogarszać to sama przygotowała większość potraw i nikt z nas jeszcze nie miał świadomości, że to przerzuty- dzieląc się opłatkiem życzyliśmy jej dużo zdrowia. Te problemy z chodzeniem to u nas był wynik przerzutów w głowie, było coraz gorzej tak jak Marzena pisała. Najpierw musieliśmy mamę prowadzać, dawała radę z kimś pod ręką, ale potem już było tak, że zasłabła i nogi jej nie chciały nosić. Po radioterapii było dużo lepiej, już sobie sama radziła z balkonikiem, albo próbowała całkiem sama trzymając się ścian itp., ale potem niestety znowu szybko szło to w złą stronę i ostatnie niecałe 3 miesiące spędziła w łóżku.

Życzę Ci, żeby u Ciebie było inaczej, lepiej.

Jeśli uda Ci się załatwić to specjalistyczne łóżko i opiekę HD to mama będzie miała dobrą opiekę ; ) A poza tym skoro zajmowałaś się już dwoma osobami tak ciężko chorymi to na pewno dasz sobie radę, zwłaszcza, że masz siostrę do pomocy. Również nie jestem przeciwnikiem opieki hospicyjnej, bo różne sytuacje w życiu się zdarzają, ale jednak dom to dom i jak z moją mamą było już ciężko to zwolniłam się z pracy i opiekowałam się mamą na miejscu i uważam, że to była najlepsza decyzja jaką podjęłam. Chyba nie ma takich osób, które lubią pobyt w szpitalach, więc jeśli można to ograniczyć, to czemu nie..

Moja mama też miała przerzuty do mózgu i wydawało się, że mało kontaktuje i mało rozumie co się dzieje wokół. A jednak jak pewnego dnia tak jej się pogorszyło, że wezwałam karetkę, to podczas tych paru dni w szpitalu strasznie płakała, że chce do domu. Nie zdążyła wrócić i czasem żałuję, bo gdybym wiedziała, to nie dzwoniłabym po tą karetkę, jakkolwiek strasznie to brzmi. Spędziłaby te ostatnie kilka dni w domu, w swoim łóżku. Ale przy tej chorobie to gdybanie to jedyne co zostaje. I tęsknota.

Kochana, walczysz walczysz, tylko przeciwnik jest taki, że nie bardzo jest czym walczyć już w pewnym momencie..
Moja mama też miała przerzuty do mózgu, była radioterapia i przez miesiąc wydawało się, że wróci do formy, ale prawda okazała się taka, jaką lekarze przedstawiali od samego początku- nic więcej nie dało się zrobić. W styczniu przerzuty były wykryte, a w czerwcu mama odeszła. Też męczyliśmy się z cukrzycą posterydową, tylko że ja osobiście już później aż tak nie odmawiałam mamie tego co chciala zjeść, bo miała bardzo słaby apetyt i jak usłyszałam, że w ogóle ma na coś ochotę, to dałabym jej ile by tylko chciała, a cukier swoją drogą.
Świadomość też już wygasła w ostatnich miesiącach. Znaczy mama miała przebłyski takie, ale większość czasu mówiła od rzeczy, wspominała swoją babcię, która nie żyje od 20+ lat i mówiła o niej jak o żywej osobie..Cieszyłam się mimo to, że w ogóle coś tam mówi, że się uśmiecha, że jeszcze nie zgasła. Tak po czasie myślę, że może to i lepiej, że może do końca nie była świadoma tego co się dzieje.

Też miałam żal do lekarzy jak usłyszałam, że nie będą dawać ani chemii ani radioterapii więcej i nie rozumiałam jak tak można, skoro stan mamy się pogarszał. A niestety tak to właśnie jest- te formy leczenia potrafią bardziej zaszkodzić, niż pomóc i trzeba pogodzić się z tym, że nic nie jesteśmy w stanie więcej zrobić.

Życzę Ci bardzo dużo siły i mam nadzieję, że masz wsparcie w swojej rodzinie. To jest straszny czas, ta cała walka, potem też nie jest nic lepiej. Nie wiadomo ile czasu komu zostało, ciężko tak spekulować..Mi jak ktoś mówił z lekarzy, że już niedługo, że coś tam to i tak nie wierzyłam i Ty też musisz mieć nadzieję, bo bez tego w tej chorobie się nie da przetrwać. Jak człowiek wierzy, nawet tak absurdalnie, to jakoś chyba jest trochę lżej. Nie wiem. Tak patrzę po sobie. Pozdrawiam.

Pe,

Wsparcie rodziny jest nieocenione w takich sytuacjach, oczywiście o ile ma się na kogo liczyć. I nie da się temu zaprzeczyć. A żeby rodzina mogła wspierać- musi wiedzieć przeciw czemu się toczy walka ; ) Tak sobie myślę i popieram Madzię- dobrze zrobiłaś.
Ja jak sobie przypomnę nasze trudne chwile z mamą, to jedno o czym myślę z takim spokojem to to, że zawsze rodzina stała murem i wspomagała, nawet jeśli tylko słowem- to też dużo robi i sprawia pewną ulgę, że nie jest się samemu z tym problemem.

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie. Dzisiaj mija trzeci dzień od śmierci mamy, jesteśmy w kaplicy kilka razy dziennie i może dlatego czuje się dziś już jakoś tak podejrzanie dobrze- w końcu co dzień ją widzę. Jutro niestety to się skończy, bo pochowamy ją o 11. Ale jakoś to musi być, mama tak ładnie wygląda- na jej twarzy w ogóle nie widać tego całego cierpienia, które przechodziła w ostatnich dniach.

Mamusia odeszła dziś o 7 rano. Nie zdążyłam się z nią dziś zobaczyć. Nie dociera to do mnie chyba. Mam żal do siebie, bo wczoraj byłam u niej od rana i jakoś po 17 pojechałam do domu, zamiast zostać z nią jak najdłużej. Chyba chciałam wierzyć, ze to jeszcze nie koniec.

Jednak nie chcą mi dac mamy do domu..lekarz mówi, że nie wiadomo czy w ogóle mama stąd wyjdzie.