Znaleziono 1 wynik

ira6,
Wiele starszych osób ma dystans do swojego życia, a tym samym do śmierci. Przez wiele upływających lat i w związku z coraz liczniejszymi chorobami mieli czas oswoić się z myślą o konieczności odejścia. Niektórzy, zwłaszcza ci mocno schorowani, albo niezadowoleni ze swojego obecnego stanu funkcjonowania - oczekują śmierci jak wybawienia. Tak jest też z tymi, którzy wielu swoich bliskich mają już "po drugiej stronie", z tymi, dla których współczesny świat (najczęściej w wyniku szybkiego rozwoju techniki) staje się niezrozumiały. Dlatego zdarza się, wcale nierzadko, że kiedy wchodzę na pierwszą wizytę do pacjenta w ramach hospicjum domowego, to słyszę od rodziny "Proszę mu nic nie mówić, o tym, że to rak i że się nie da wyleczyć, bo on się załamie!" a chwilę później, kiedy rodzina wyjdzie na moment, słyszę od chorego "Proszę nic nie mówić żonie/córce o tym, że ja umrę - bo ja wiem, ze umrę, pani doktor - bo one się załamią!"
Piszę to po to, żebyś nabrał odwagi. Złe wieści mogą być - jak widać - odebrane jako oczywiste (bo chory przeczuwa) lub jako obojętne (bo życie nie sprawia mu radości, czuje się ciężarem lub tęskni za kimś bliskim, kto już odszedł).
Najgorsze, co można zrobić, to ukrywać lub zaprzeczać. Wtedy chory czuje się zostawiony sam ze swoim problemem. Odradzam.