Znalezionych wyników: 8

Kochana, tak strasznie mi przykro. Ból pewnie niewyobrażalny ale Twój Tatuś już nie cierpi. Uściskaj i Mamę i Siostrę - wszyscy myślami jesteśmy z Wami i rozumiemy co czujecie...Niestety jesteśmy bezsilni choroba bezwzględna ale dzięki Wam jestem pewna że ostatnie chwile Taty były bezpieczne i nie był sam....Przytulam mocno.

Moniś wciąż jesteśmy z Tobą. Przed Wami kolejna ciężka noc. trzymajcie się - dobrze że Tacie lżej się oddycha...

Moniś, zobaczy tylko z innego miejsca i będzie przy Tobie... Ja też w to wierzę. Pocieszające jest to, że każdy kiedyś musi umrzeć - i ja i Ty też. Dla jednych czas nadchodzi szybciej, ale nie jesteś sama. Więcej takich nieszczęśników. Umierają dzieci, całe rodziny giną w wypadkach. jak patrzę na to choróbsko to jedna dobra rzecz z niej wynika: mega scala rodzinę z chorym, pozwala mówić rzeczy których nie zawsze miało sie odwagę mówić. Zbliża. Straszne jest jednak to że patrzymy na tą śmierć, z tego punktu widzenia powiedziałam ostatnio że wolałabym chyba odejście bliskiej osoby w wypadku - ale czy wtedy nie chciałabym jej powiedzieć rzeczy które mogę powiedzieć w przypadku choroby? nie wiem. Na pewno moje relacje z mamą, siostrą, itd. są teraz na innej płaszczyźnie. i to jest jedyny dodatni punkcik w tym nieszczęściu....

Monika jesteś po prostu najlepszym co mogło się zdarzyć Twoim rodzicom w tej sytuacji. Mój mąż kiedy dowiedział się że moja mama ma raka i zobaczył jak o nią z siostrą walczymy, powiedział, że dopiero teraz widać jak bezcennym darem są dzieci, i że to jest sens życia. Dzieci. I tak jest u Ciebie - rzeczywistość jet okrutna, a ty zdałaś egzamin bez względu na wszystko. I na pewno wiesz więcej od niejednej pięlgniarki tak jak napisałaś. Trzymaj się kochana - nic więcej nie umiem napisać. Przytulam mocno, też jestem wprawdzie 30 -letnią córką. Też nie jestem na to gotowa. Nikt z nas nie jest. Życie nie jest sprawiedliwe. Ale Ty robisz wszystko co możesz.

Monika ja też myślami jestem z Wami - strasznie Wam kibicujemy. No a odnośnie poniedziałku - jak widać nie zawsze to co jest oczywiste dla lekarzy jest równie oczywiste w rzeczywistości. Oby więcej takich "pomyłek"

trzymajcie się!

Monika, kochana trzymaj się, w trójkę dacie radę, siostra pewnie Was odciąży choć trochę. Bedzie łatwiej. My tutaj myślami jesteśmy z Wami, musisz zacisnąć zęby.... tak mi przykro że nie możemy Wam pomóc w inny sposób.

Boże dziewczyny to jest piekło....

Elwirka dasz radę jutro, Mama na pewno jest przy Tobie cały czas i już nie cierpi. Tak musi być - jestem przekonana.

Ty Monika też dasz radę. Bo tak zadecydował los. Bo już nic więcej oprócz bycia z Tatą nie możesz zrobić, bo już zrobiłaś wszystko.

NIENAWIDZĘ TEJ CHOROBY!!!!!

monisia, nie wiem co napisać - płaczę bo opisałaś ból który znają tylko osoby które spotkała ta choroba i które zrobiły dosłownie wszystko żeby sprawy potoczyły się inaczej... ściskam Cię mocno i życzę siły. Jestem pewna, że robicie wszystko aby Tatę jak najmniej bolało. Twój Tata pewnie ma świadomość że jesteście przy nim i to jest w tej chwili najważniejsze. straszne choróbsko a wy tak dzielnie walczycie. trzymajcie się, zaciśnijcie zęby... będą jeszcze kiedyś dla Was szczęśliwsze dni od tych ostatnich.