Znalezionych wyników: 3

Jusia wlasnie tak to czuje chociaz od kilku dni tata chyba chce porozmawiac szczerze przynajmniej ze mna o swoim wrednym gosciu i czasami w trakcie naszej rozmowy wtraca zdanie typu;"nie wiem czy do konca roku przetrwam ".Mysle ,ze chyba wie duzo albo przez ten bol ma czarne mysli.Och jak mi jest ciezko ale jemu napewno jest ciezej.Mam wrazenie ,ze przyszedl moment kiedy dopuscil do siebie mysl ,ze moze te najwazniejsza walke przegrac i to mnie przeraza choc z drugiej strony to wlasnie ta mysl zmusila go do ostrej walki bo faktycznie nie marudzi na widok burakow czy brzoskwin i dosc optymistycznie mowi o chemii wyznaczonej na 5 sierpnia mimo ze ma byc bardzo silna i to tez przyjal do wiadomosci .Sama nie wiem co o tym myslec mam niesamowity matlik w glowie i tysiac mysli na sekunde a jak pomysle ze tato ma jeszcze gorszy matlik i milardy mysli na sekunde to mnie chyba przerasta.Chcialabym tak usiasc z nim i sobie porozmawiac szczerze oczywiscie najlepiej zeby to tato sie wygadal i ja chyba bylabym spokojniejsza .W glebi duszy czuje ze on tego tez chce tylko narazie nie mamy jak bo codzienne rozmowy przez telefon temu nie sprzyjaja.Jest mi zle i widze ze wielu osobom tu tez jest zle .Czytajac na tym forum posty ryczalam jak bobr setki razy ale ciesze sie ,ze sa tu ludzie ktorzy potrafia uspokoic i pomagaja w tych ciezkich chwilach.

No wlasnie ja tez tak z nim rozmawiam i on chyba tez tak mysli acz kolwiek nie jestem przekonana bo czasami mysle ze to tato broni nas przed zlymi wiesciami .Zufed ja nie chce mowic prawdy tej calej tylko mam wyrzuty ,ze mu nie mowimy och jakie to jest pogmatwane :cry:

to co napisalam w poprzednim poscie to tylko takie moje rozterki

Ja tez mam wielka nadzieje na wyzdrowienie taty albo chociaz na cofniecie sie choroby ale nurtuje je mnie jedno zagadnienie jak to jest z ta wiedza .Z jednej strony tak bardzo chce oszczedzic mu stresu,zalamania ale z drugiej strony chce jeszcze zrobic wiele rzeczy /i moglby nawet w tym stanie/ale ciagle odklada na potem kiedy wyzdrowieje albo bedzie lepiej.Wiem ,ze on tez przeczowa zle ale dopoki ta iskierka nadziei w nim jest to ja tez lepiej sie czuje.rozmyslam wieczorami i wlasnie to jest powazny problem ;mowic chorym jak zle jest z nimi czy zachowac to dla siebie?Chcialabym aby tato jeszcze zdarzyl zrobic to o czym marzyl ale jest druga strona medalu przeciez nie wiem ile czasu mu zostalo i ja mu tez nie powiem o jego faktycznym stanie.Ciesze sie kiedy slysze jakie kwiaty posadzi w ogrodku na wiosne albo jak zmieni lazienke/remoncik/i nie chce mu odbierac nadzieji /zreszta sama ja mam/ale kiedy slysze ze chcialby pojechac na kilka dni nad morze czy do rodziny ale zrobi to jak wyzdrowieje to serce mi peka bo w rzaden sposob nie moge go namowic aby to wlasnie teraz zrobil.Zagmatwalam sie troche i post jest balaganiarski ale wlasnie takie sa moje mysli zagmatwane