Znalezionych wyników: 30

W czwartek pogrzeb Taty.
Musiałam dziś z Mamą wybrać trumnę. Czuję się jak w jakimś koszmarze, cały czas mam wrażenie, że się obudzę, a Tata przyjedzie z pracy i wszystko będzie jak dawniej. Wiem, że muszę jeszcze parę osób zawiadomić, ale TE słowa nie są w stanie przejść mi przez gardło... Mama na razie jest niewiarygodnie silna, bardzo się boję, że w końcu i ona się posypie. Na razie latamy i załatwiamy, strach pomyśleć, co będzie gdy przyjdzie nam się zatrzymać.
Dziękuję Wam, że jesteście.

Przegraliśmy batalię. Tatuś odszedł dziś w nocy... Tak bardzo Go błagałam, żeby Nas nie zostawiał, jeszcze nie teraz, ale nie posłuchał. Mieliśmy przecież plany. 2,5 tygodnia temu jeszcze zupełnie sprawnie wchodził po schodach na wizytę u onkologa. Wtedy byłam pełna wiary, nie spałam po nocach, tylko przeszukiwałam internet, wierzyłam, że poznam wszystkie możliwe metody leczenia i któraś uratuje Tatulka. Ale rak był szybszy - z dnia na dzień było coraz gorzej... Tatulek zostawił nas na tydzień przed moimi 25 urodzinami.
Trzymałyśmy Go z Mamą za ręce do końca, a on spokojnie zasypiał... Przynajmniej nie cierpiał.
Jestem załamana...

ana7, dziekuję...

Odkąd Tata wrócił ze szpitala jedziemy już tylko na zastrzykach. Wczoraj udało nam się przekonać go do odrobiny puree ziemniaczanego i było to dla nas jak święto. Ale dziś niestety ma już nawet problemy z piciem, męczą go wymioty, cały dzień śpi i właściwie już nic do nas nie mówi... Jesteśmy przy nim cały czas, śpimy przy nim na zmianę z Mamą, żeby tylko nie przeoczyć czegoś, co mogłybyśmy jeszcze dla niego zrobić.
A ja cały czas nie umiem do końca dopuścić do siebie myśli, że w tym momencie każda chwila może być tą ostatnią...

evita2, tabletki były 2 dni temu, teraz już tylko zastrzyki i picie po łyżeczce. Niewiarygodne jak szybko to cholerstwo postępuje... Boję sie iść spać, więc siedzę przy Tacie.

Dziękuję Wam dziewczyny, jesteście Kochane.
Moi przyjaciele nie wiedzą, co mówić... Ja też nie wiedziałabym na ich miejscu.
Spędzam wieczór trzymając Tatę za rękę i podaj mu picie. Już o nic więcej nie prosi...

Tata ma podejrzenie zatorowości płucnej, stąd duszności. Poza tym jest strasznie opuchnięty...

Ciężko na to wszystko patrzeć. Jeszcze 2 tyg. temu byliśmy u lekarza, wchodził samodzielnie po schodach, byliśmy na spacerze, a dziś leży prawie nieruchomo i ledwo mówi...

Lekarka z hospicjum powiedziała, że to może być już w każdej chwili...

Tata leżał w Zamościu. Miał być leczony w Lublinie, ale osłabł na tyle, że nie byliśmy w stanie go tam zawieźć. Z resztą pani Dr z Lublina od początku sugerowała leczenie w Zamościu (bo w taki przypadku ponoć procedury są wszędzie takie same)...

Nie odzywałam sie, bo zamieszkałam ostatnio na oddziale onkologicznym w naszym szpitalu - wczoraj np. wyszłam stamtąd po 16 godzinach, nie miałam siły pisać.
Tata jest w stanie ciężkim, mimo to dostał w pt. pierwszą chemię. Od kilku dni zaczął robić sie naprawdę nieprzyjemny, marudził pielęgniarkom, a dziś wybłagał ordynatorkę, żeby wypisała go do domu. Nie dalo się tej decyzji oprotestować. Ordynatorka powiedziała, że go nie wyrzuca, ale jeśli chce iśc do domu to powinien. Oznacza to, że nie dostanie w pt. drugiej chemii, którą ordynatorka rozważała (nie wiem czemu - skoro formalnie się nie kwalifikuje - stan ciężki). Pani nam tego nie wyjaśniła, nie jest to osoba zbyt komunikatywna, a tym bardziej życzliwa.
Jesteśmy w domu. Tlen załatwiony, opieka hospicjum też. Dodam, że przy wypisie "ZAPOMNIANO" o cukrzycy Taty. Nie dostał nic, dopiero w domu się zorientowałyśmy, zrobiłyśmy raban na oddziale i przysłali pielęgniarkę ze wszystkimi receptami i insuliną.
A teraz największa nasza bolączka obecnie - Tata kompletnie nie chce z nami współpracować. W szpitalu wiekszość leków dostawał w zastrzykach, przy wypisie zmienili na doustne i Tata nie chce ich brać. W tym leku przeciwwymiotnego, więc co wypije, to zwraca. Dodam, że w dalszym ciągu właściwie nic nie je, mimo naszych usilnych próśb w szpitalu nic z tym nie zrobili. Opadamy z Mamą z sił, to dopiero 1wszy wieczór w domu, a ja naprawdę mam wątpliwości czy sobie poradzimy. Taty charakter nam tego nie ułatwia, zawsze był trudny, ale teraz jest coraz gorzej...

[ Dodano: 2012-01-25, 10:17 ]
Czy ktoś jeszcze zagląda w mój post?
Jestem kompletnie zdezorientowana, nie wiem co robić...

[ Dodano: 2012-01-25, 11:45 ]
Jeszcze jedna rzecz, która z jednej strony mnie cieszy, a z drugiej zastanawia: Taty nic nie boli. Chyba, że uciśnie mocno brzuch np. odwracając się na bok.

Druga sprawa to duszności, już cały czas jest pod tlenem. Przy wypisie ze szpitala zrobiono USG i lekarze stwierdzili, ze duszności nie mają związku z wodobrzuszem. Uznali, że nie ma potrzeby odessania płynu.

Mój Tata niestety nie chce Nutridrinków:( A po Megalii było mu niedobrze, więc musieliśmy odstawić. Dzisiaj jest przeraźliwie słaby po przetaczaniu krwi.

Jedyny plus, że lekarzom udało się zbić cukier do 150 (wczoraj 280).

Mam cały czas żołądek w gardle, bo znów musiałam wyjechać od Rodziców na parę dni. A namiastkę spokoju udaje mi się uzyskac tylko wtedy, gdy jestem przy Tacie. Cały czas łudzę się, że ktoś mnie uszczypnie i się obudzę...

Opuchlizna ustąpiła i z nogami Tata nie ma problemu.

Zupę skubnął dziś w szpitalu tylko dlatego, że pielęgniarka uparła się, że nie zabierze, a tak niestety nie je nic... Zaczął natomiast więcej pić, pewnie ma to związek z cukrzycą. Wiem, że to niedobrze (płyn w otrzewnej) ale przecież mu nie odmówię...

Tata ma hemoglobine 8,5 więc przetaczają mu krew i decyzja o podaniu chemii została wstrzymana do piątku. Poza tym dostaje insulinę - cukier powyżej 200, a nigdy wcześniej nie miał takich problemów. Wczoraj pił cały dzień coca-colę, na nic innego nie miał ochoty. Dzisiaj z kolei sok żurawinowy. Staramy się dostarczać mu wszystko, czego sobie zażyczy (chociaz tyle możemy zrobić). W dlaszym ciągu nic nie je (to juz 3 tyg.), dzisiaj dosłownie 3 łyzki zupy. Strasznie jest słaby... Ja już nie wiem co robić, bo wszyscy lekarze, z którymi rozmawialiśmy nie dają nam nadziei.

Basiu, ja na stałe mieszkam w Krakowie, ale staram się obecnie każdą wolną chwilę spędzać przy Tacie - nie wiem co sie dzieje na uczelni, bo kompletnie sprawę olałam, do pracy jeżdże tylko wtedy jak muszę. Chcę byc przy Tacie ile tylko się da. Mój Tata zawsze był okazem zdrowia, do lekarzy nie chodził, bo nie miał potrzeby, nie miał żadnych dolegliwości. Dopiero pod koniec roku zaczął skarżyć się na wzmożone wzdęcia. Badania, diagnoza, walczymy... ale ciężko się pogodzić, z tym, że wypisywali go ze szpitala po biopsji w stanie dobrym 6 stycznia, a dzisiaj leży pod kroplówkami i nie ma siły wyjść sam do łazienki...

Tata jest od poniedziałku w szpitalu. Wyjechałam na jeden dzień, dziś wróciłam i widać golym okiem jak mu sie pogorszyło. Ma brzuch jak balon, wyniki krwi złe, niedrożność jelitowa (chyba tak to lekarka nazwała) - nie byli w stanie dzisiaj podać chemii... Dostał kroplówki na wzmocnienie i coś na udrożnienie jelit. Męczy go czkawka jak tylko cos wypije. Jedyna rzecz na jaką miał dzis ochotę to cola - nie mieliśmy serca mu odmówić. Jutro lekarze maja podjąć decyzję co do chemii. Tracimy nadzieję...

Tata jest bardzo słaby, ale wątpliwości co do przyczyn zasiała tak jak wcześniej wspominałam onkolog, u której byliśmy na konsultacji:

Cytat:

... lekarka oceniła stan Taty jako "dobry". Tyle, że on jest taki słaby, że nie był w stanie przejść przez ulicę, od 3 tygodni praktycznie nic nie je... Lekarka zasugerowała, że z tym osłabieniem główny problem tkwi w psychice, ale czy na pewno skoro nie je???

Dzisiaj na szczęscie lepiej - te leki pomogły na ból nogi i wieczór minął Tacie w całkiem niezłym humorze. Niestety przeraża mnie myśl, że muszę wyjechać, bo nazbierało się zaległości w pracy i na uczelni i tymczasowo nie będę mogła ogarniać sytuacji bezpośrednio...