[Anelia]

*Kasia* napisał/a:

i kiedy mama odeszła, poczułam się rozczarowana, że muszę wracać jdo swoich czterech ścian, które były mi wcześniej tak bliskie. Dziś nie potrafię znaleźć swojego miejsca...

Ja mam podobnie

*Kasia* napisał/a:

..bez względu na fakt choroby onkologicznej i świadomości, jaka się z nią wiąże, ŚMIERĆ ZAWSZE BĘDZIE ZASKOCZENIEM.

dokładnie tak

*Kasia*,

[*Kasia*]

Anelia,

[Luika]

Każdy przeżywa chorobę inaczej.... jedni umierają ze strachu nie znając jeszcze diagnozy a inni walczą jak pumy znając ją. Jedni potrafią rozmawiać inni unikają nawet wzmianki o chorobie. Jedni się użalają nad sobą i absorbują swoją chorobą całe otoczenie a inni UCZĄ jak z nią żyć i jak.....umierać.
Ja miałam swoją nauczycielkę..... była nią cudowna osoba- Dorotka. Pokazała mi drogę taką bez strachu i użalania i drogę rozmowy o chorobie (wtedy jeszcze nie wiedziałam,że zachoruję na czerniaka). Mnie nauczyła.... ze mną rozmawiała.... niestety umarła a jej rodzina do dziś nie może się otrząsnąć. Nie przygotowała swojego męża..... Dziś ja z nimi rozmawiam i pokazuję im,że to jak walczyła i jej wieczny uśmiech na twarzy był po to by im pokazać,że trzeba żyć! I nie płakać.
Ja wiem,że Ona dba o mnie, pilnuje bym jak najpóźniej dotarła do bram św.Piotra i dba o nich. A każdy uśmiech mój i Jej rodziny jest specjalnie dla Niej. ))

Proszę, uśmiechajcie się więcej a te nasze Anioły tam na górze, będą szczęśliwe ;*

[kalineczka1980]

Anelia napisał/a:

*Kasia* napisał/a: i kiedy mama odeszła, poczułam się rozczarowana, że muszę wracać jdo swoich czterech ścian, które były mi wcześniej tak bliskie. Dziś nie potrafię znaleźć swojego miejsca... Ja mam podobnie *Kasia* napisał/a: ..bez względu na fakt choroby onkologicznej i świadomości, jaka się z nią wiąże, ŚMIERĆ ZAWSZE BĘDZIE ZASKOCZENIEM. dokładnie tak *Kasia*,

nic dodać, nic ująć. ja nie chciałam wracać do siebie wcale. ale widziałam że tata chciałby choć przez chwile zostac sam.