[tęcza]

Obertas, życzę dużo sił w podnoszeniu się codziennie od nowa, by móc dalej żyć

[Nika2]

Obertas czas leczy rany ,wiem, wiem łatwo powiedzieć, gorzej jest z tym żyć.
"Można odejść na zawsze
by stale być blisko"
ks. Twardowski

[Ne1a]

Eh Chłopaku.... Przytulam wirtualnie... Pamiętam o Twojej pięknej i dzielnej Dziewczynie... Nie tak miało być

[obertas]

Dziękuję za słowa otuchy.

Czytam wątki forumowiczów i przeklinam wszystkie choroby.

Co jakiś czas, jestem tu... z Nią.

Sam i z Wami.

Czytam i..........wiadomo.

Nie jestem tak silny, mocny- jak by Ona tego chciała.

Był czas nieustannej walki i jak potrafiłem tak stawiałem czoło przeciwnościom losu.

Teraz jestem słaby, beznadziejnie zagubiony.

Żeby mi się tak chciało,(czegokolwiek) jak mi się nie chce- to byłoby to -nie inaczej jak- mistrzostwo świata.

Chandra, nostalgia, nieme szlochanie.

Tak co jakiś czas, trwa to we mnie i ze mną.

Teraz jestem sam (syn wybył na wakacje) i nie muszę się krygować z maskowaniem tego co mną targa.

Niesłychanie powoli odbudowuję spokój ducha i swą siłę wewnętrzną.

To tochę jak czkawka a apetytu na życie brak...

Powinienem zdaje się otworzyć na ludzi.

Rzucić w wir pracy.

I wcielić w życie swoje zamiary powrotu znikąd, by trwać i wytrwać.

Wiem, że nie jestem sam w swych doznaniach po stracie Najmilejszej Osoby.

Tyle, że to nie pomaga..... a uświadamia, że nikt i nic nam dane na zawsze nie jest.

Zawsze to podkreślać będę- Dziękuję wszystkim tworzącym to Forum.

Nie wiem czy kiedykolwiek spojrzę na ten czas z dystansem to chyba nie możliwe.

Czy na historiach tu opisanych "buduje" się coś dobrego?

Myślę, że mimo wszystko Tak.

Bo w doli i niedoli nie jesteśmy tak do końca samotni.

Ślepi- gdzieś tam w oddali skrzy się promień nadziei.

Pozdrawiam serdecznie
obertas

Ps.
zapuszczam brodę- ukryję się w niej tak dla niepoznaki

[marzena66]

obertas,

Trudno cokolwiek napisać. Straciłam rok temu mamę, którą się opiekowałam do końca, o mało nie straciłam męża, też jest chory, dziadek obecnie zmaga się z rakiem płuc, żyję w ciągłym strachu, więc myślę, że choć trochę Cię rozumiem.
Jednym pomaga ucieczka od tego forum, żeby już nie myśleć o tej straszniej chorobie inni wciąż tu trwają, bo są wśród ludzi takich jak my. Mnie bardzo pomaga obecność tutaj, taka moja psychoterapia, jestem wśród ludzi, którzy czują to co ja, czują ten wewnętrzny ból, rozpacz, wiem przez to forum, że nie jestem sama ze swoją rozpaczą, może i Tobie uczestnictwo w forum, pomoc innym w jakimś stopniu pomoże.

Bardzo mocno trzymam kciuki, żebyś choć trochę stanął silnie na nogi, byłam "czytaczem" Waszej historii i wiem ile przeszliście razem w tej Waszej pięknej miłości.

Gorąco pozdrawiam.

[obertas]

Szlachetna dziewczyno.
Piszesz o tym co w mojej i nie tylko mojej głowie gości...
Lepiej tego sam bym nie skrobnął.
Tak to właśnie jest.

Dziękuję.
Dużo osób pisało wiadomości pw.
Jest kontakt telefoniczny.
Dziękuję za to wszystko.

Tak sobie dumam, że to nasze pisanie jest jak obnażanie duszy.
Tej lepszej strony naszego ja- Ego?

obertas

PS.
Od dawien dawna, wiadomo, że w doborowym towarzystwie zwyczajnie lepiej znosi się najgorsze opresje.

[obertas]

Wczoraj była Rocznica Urodzin Ewy.

Byłem.
Złożyłem kwiaty-róże.
Zapłonął -jeszcze jeden znicz.
Wcześniej postawione nie zdążyły się wypalić.

[marzena66]

[Nika2]

obertas,
Trzymaj się i do zobaczenia w Żegiestowie.

[tęcza]

[obertas]

Niedawno siódmy miesiąc minął.

Powracam -czytając od deski do deski -to co w Ewy wątku zapisane.
Uronione łzy tworzą strugę.

Nie zmienię już nic......... z przeszłości.

Raźniej na duszy się robi, gdy myśl o spotkaniu w Żegiestowie zawita.


Może tam doznam -Katharsis.

PS.
Jeszcze trochę i sam siebie nie poznam.
Schowany za brodą.

[Nika2]

obertas,
Cóż napisać czas , czas i jeszcze raz czas do zobaczenia w Żegiestowie.

[marzena66]

obertas,

obertas napisał/a:

Raźniej na duszy się robi, gdy myśl o spotkaniu w Żegiestowie zawita.

Na pewno tam poczujesz się dobrze, choć nigdy nie byłam ale wyobrażam sobie, że przebywając z osobami o podobnym doświadczeniu jest łatwiej nam na duszy, sercu, tam Cię przytulą, zaopiekują się, dadzą szanse na wylanie bólu i pocieszą. Myślę, że to będzie dla Ciebie dobre miejsce.

obertas napisał/a:

Jeszcze trochę i sam siebie nie poznam. Schowany za brodą.

A może czas to obciachać, żeby dać szansę na powolne kroki do dźwigania się, musisz masz dla kogo.

Mocno przytulam i trzymam mocno kciuki żebyś się podniósł.

[Ne1a]

A ja kocham brodaczy... Wojewódzki zapytał Chalidowa czy kiedyś zgoli swoją brodę. Mamet bez wahania odpowiedział- tak, kiedy zostanę kobietą

Wątek Ewy znam tak dobrze, jak żaden.... Ma w moim sercu swoje miejsce na zawsze... Jakoś wcale się nie dziwię, że nie doszedłeś do siebie- ja też ciągle nie mogę uwierzyć, że już nie ma naszej Dziewczyny... Nie mogę pogodzić się z idiotycznymi wymogami, które trzeba spełnić, żeby dostać skuteczny lek, z ograniczeniami, niewiedzą lekarzy, terminami badań.... Złości mnie to po prostu... Eh- smęcę. A tego Ci raczej nie potrzeba.

Trzymam kciuki, żeby spotkanie przyniosło ukojenie i przytulam wirtualnie.

[tęcza]

Obertas, z brodą czy bez-jesteś nasz
Ewunia jest i będzie zawsze z Tobą i Waszym synem! Ściskam mocno