[Klarysa]

A więc 11 grudnia trzymam kciuki zaciśnięte od rana, oby wszystko ułożyło się pomyślnie.
Co do ukrywania pewnych dolegliwości chorych przed rodziną, ja też odniosłam wrażenie, że Magda wiele swoich bóli tych fizycznych i psychicznym ukrywała przed nami. Teraz dopiero to widzę, bo wtedy nasze nastawienie na walkę o każdy dzień było tak wielkie, ze pewnych rzeczy nie dostrzegaliśmy.
Na 4 dni przed śmiercią Magdy siedziałyśmy sobie razem, głaskałam Magdę delikatnie po rękach, Ona nagle drgnęła- jakby coś powiedzieć chciała. Pytam co podać, zrobić- nic nie chciała, pytam, czy boli coś, też nie. W końcu pytam- Madziulku- jesteś zmęczona walką- skinienie głową na tak, pytam- czy bardzo zmęczona- skinienie na tak. Poleciała łza, przytuliłam Ją delikatnie, chciałam zawołać brata, ale nie chciała- spędziłyśmy ze sobą w kompletnej ciszy i spokoju następna godzinkę, Magda zasnęła i tyle. To był ten jeden jedyny raz (w ciągu trzech lat chorowania) kiedy Magda się skarżyła- nigdy wcześniej, ani potem Nam nie powiedziały nic w stylu- "nie chce już walczyć". Teraz też widzę, jak bardzo musiała być samotna w tym myśleniu i strachu o jutro. Żałuję, że nie porozmawiałyśmy nigdy tak od serca, że Jej nie ulżyłam jakoś. Wiem- teraz niby to takie oczywiste, ale jak komuś się w oczy patrzy, to wątpić nie wolno przecież, bo gdyby stracili nadzieję Ci co chorym towarzyszą, to i chorzy tej nadziei mieć nie będą. Patrząc z perspektywy czas tych ostatnich dni wydaje mi się taki nieziemski, taki magiczny, taki dziwny, nie jestem w stanie tych momentów ogarnąć, zrozumieć.
Dlatego Lidio trzymam kciuki za każdy jeden dzień z M., za każdą chwilę, za każdy moment nawet, bo warto- warto walczyć do końca.
Ściskam i pozdrawiam serdecznie

[Lidia Bieńkowska]

Klarysa, dzisiaj M. wszedł do pokoju i powiedział:

" To już chyba koniec blisko....wszystko mnie boli"

A mnie łzy do oczu napłynęły....klucha w gardle....i nie powiedziałam NIC...nie mogłam

[magdal]

Lidziu, trzymaj się jakoś...

Mam nadzieję, że to tylko taka chwilka słabości, że będzie lepiej.
Pozdrawiam cieplutko.

[Lidia Bieńkowska]

magdal, dziękuję i trzymam się jakoś chociaż to trudne....

Dzisiaj dostaliśmy telefon z ZUS-u z zaproszeniem na 02 grudnia na komisję w sprawie przedłużenia renty.
Bardzo szybko...czyżby warszawiakom wybili z głowy chęci przechodzenia na rentę?

[rene1]

Lidziu z tymi rentami to nie tylko w stolicy jest cyrk.mam znajomego.gość po dwóch udarach,ledwie jest w stanie przejść 10-20m,a oni na komisji mu wpisali że zdolny do pracy

pozdrawiam i życzę dużo sił w walce z chorobą i biurokracją

[Klarysa]

Lidio! Trzymajcie się jakoś.
U nas podobnie było, tylko tyle, że chodziło o zaświadczenie od lekarki z Rybnika- Magda sama juz praktycznie nie chodziła, potrzebowała butli z tlenem a Ona napisała, że zdolna sama jest pojechać na komisję do Wrocławia (bagatela 65 kilometrów)-bolą bardzo takie decyzje, napisane słowa, które ranią strasznie, ale czasmi mam wrażenie, ze wszyscy jesteśmy tylko numerkami. Przykre!
Ale pomimo wszystko wiemy swoje i walczymy o godne życie dla Naszych bliskich.
Pozdrawiam i życzę spokojnej nocy dla Ciebie i Twojego M.

[Iwonka1]

Lidziu trzymaj się. Modlę się aby ból nie doskwierał Twojemu M. Może to jeszcze jednak nie ten czas, nie trać nadziei. Choć to takie trudne. Spokojnej nocy.

[Lidia Bieńkowska]

Jutro tzn. poniedziałek godz. 11:00 idziemy z M. na komisję ZUS....TRZYMAJCIE mocno kciuki .....proszę

[Mikuś]

Lidia. Bede mocno trzymac kciuki.

[magdal]

LLidziu, jutro 11 - stan gotowości kciukowej!

[Lejandra]

Dołączam do zaciskaczy kciuków! Byłam z moim Papa w czwartek na komisji w ZUS, co prawda pani doktor wyprosiła mnie z pokoju, ale wynik jak dla mnie zadowalający- do stycznia 2016.
Trzymam kciuki i serdecznie pozdrawiam!

[małgośka]

chociaż sama jestem w strachu

[romka]

Lidziu,

[Iwonka1]

trzymam od 11

[Lidia Bieńkowska]

Wielkie dzięki...kciukasy pomogły

Orzeczenie

Jest Pan całkowicie niezdolny do pracy do 30. 11.2016
Jest Pan niezdolny do samodzielnej egzystencji do 30.11.2016r.