[myszka]

Wspieram Was .Wiem, wlasciwie domyslam sie jak jest ciezko.Bardzo smutno jak czyta sie informacje ,ze choroba postepuje.Dla mnie osoby ,ktora ma w oczach widmo choroby takie informacje sa bardzo dolujace.Dolujace, bo pomimo zaawansowania techniki nie wynaleziono skutecznych lekow na to swinstwo.

[obertas]

Kochani- nie liczy się brak sił, brak snu...

Wytrwamy to pewne, dla naszych najmilejszych!

Niezależnie od tego, ile to będzie nas kosztować- łez, zdrowia, mamony, której zwykle brak.

Drąży myśl -obawa o to- jaką cenę przyjdzie zapłacić Wam-Nam za te wyrzeczenia?

Ja znam Moją cenę...................
- - -

Są sprawy, dla których Warto i Trzeba dokonywać poświęceń, Walczyć?

Pytanie a właściwie szereg pytań.
O co walczymy?

Te priorytety niestety ciągle się zmieniają pod wpływem postępu choroby.

O zdrowie!
O siłę mięśni i możliwość samoobsługi chorego!
O grymas uśmiechu na twarzy!
O brak bólu!
Ostatni bój to walka o dobre odejście z tego łez padołu.
To takie Pyrrusowe zwycięstwo

Co dalej?
Świat się wali a życie nie znosi próźni.
Trzeba znów walczyć tym razem o tych co żyją.
To takie proste ani do napisania ani do wykonania nie jest.

Czasem zastanawiam się czy warto tak mocno kochać.
Im bardziej darzysz kogoś uczuciem, tym większa pustka, mocniej boli-.

obertas
PS.
Początkowo miałem napisać te słowa w wątku osoby, której serdecznie życzę wszystkiego najlepszego w Jej walce.
Nie chcę nikogo urazić- choć wydaje mi się, że tutaj nikogo urazić nie sposób, bo to wszystko, to smutna rzeczywistość.
Owszem można nie zgodzić się z nią ,jednak to niczego nie zmieni.
Chyba niepotrzebnie skrobię tyle słów.

Dziewczyna śpi po kolejnej nieprzespanej- czuwającej- jak ja to nazywam nocy.
Ja chyba za chwilę też zasnę (leki, posiłek- podane).

Musiałem nadrabiać niecne zaległości walki o prozę życia, byt nasz zwyczajny.
Terminowość moja pozostawia wiele do życzenia.
Ano są sprawy ważne i najważniejsze.
Puki co tego się będę trzymał.

[Nika2]

obertas napisał/a:

Są sprawy, dla których Warto i Trzeba dokonywać poświęceń, Walczyć?

masz rację.

obertas napisał/a:

Czasem zastanawiam się czy warto tak mocno kochać. Im bardziej darzysz kogoś uczuciem, tym większa pustka, mocniej boli-.

Warto.... mimo wszystko.
Trzymam kciuki za was.
Życzę trochę spokoju i wytrwałości.

[Jolana]

Obertas od początku obserwuję Wasze zmagania się z chorobą. Jesteś takim pięknym przykładem miłości i oddania się całkowitego Ukochanej Żonie. To jest bardzo ważne. I wiem, że nie jest ławo. Ale Wy się nie poddajecie.... Tak, jak Nika życzę spokoju i wytrwałości...

Pozdrawiam Was najcieplej jak tylko potrafię.

[sarenka]

Obertas -piszesz o ogromnym swoim zmęczeniu. Tak sobie myślę,może jest ktoś w Twojej rodzinie lub wśród znajomych,kto mógłby w nocy czuwać przy Dziewczynie. Wówczas mógłbyś chociaż trochę odpocząć. Żeby opiekować się Chorą sam musisz mieć siły,inaczej się nie da. Gdy w 1969 chorowała moja Mama to kilka osób na zmianę przy Niej było. Tato pracował zawodowo,więc nie mógł się cały czas Mamą zajmować,ja miałam 18 lat,a brat 12-chodziliśmy do szkoły. Jednak były Ciocie,które do Mamy na "dyżury"przychodziły. Również w nocy. Tak było prawie 3 miesiące. Może ktoś chociażby co którąś noc przychodziłby do Was. Bardzo serdecznie Was oboje pozdrawiam

[obertas]

Kłamał bym, gdybym powiedział, że nie mam pomocy ze strony Przyjaciół, Rodziny Współpracowników z pracy Ewy czy mojej.
Wreszcie pomocy z Forum.
Pomocy pielęgniarek, rehabilitantów, lekarzy- rodzinnego, z hospicjum, z przychodni.

Ta pomoc była i trwa nadal.

Ewa, jeszcze gdy pracowała zawodowo miała pełne zrozumienie i pomoc z zakładu pracy.

Zarówno finansową jak i wręcz fizyczną.
Mogłem liczyć na pomoc, gdy trzeba było dostać się do samochodu z mieszkania na piętrze.
Teraz również o niej nie zapominają.

Jesteśmy za to przeogromnie wdzięczni.

Pracuję zawodowo, tu też otrzymuję pomoc.
Na przykład mogę dostosować swój grafik według potrzeby, niemalże z godziny na godzinę.

Dziś idę na noc do pracy.
Wrócę nad ranem.
Przez ten czas ktoś zaufany będzie przy Niej czuwał, a ja spokojniejszy będę.

Dziś mam wrażenie,że sen jest głębszy.
Rzadziej jestem przywoływany do zmiany ułożenia ciała.
Nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca.
Zobaczymy jak będzie rano.

[sarenka]

obertas napisał/a:

Ta pomoc była i trwa nadal.

-uff,to dobrze. Bardzo dobrze,bo Ty też musisz o sobie pomyśleć. Zeby mieć siły do dalszej opieki nad swoją Dziewczyną. Jeszcze raz Was oboje pozdrawiam

[Ne1a]

obertas napisał/a:

Czasem zastanawiam się czy warto tak mocno kochać. Im bardziej darzysz kogoś uczuciem, tym większa pustka, mocniej boli-.

Warto! Lepiej przeżyć wielką i miłość i wielkie cierpienie, niż nie przeżyć prawdziwej miłości.... Warto, choćby to miał być tylko jeden dzień....

Każdy dzień zaczynam od sprawdzenia wieści od Ciebie. Smuci, że priorytety zmieniają się w tę stronę.... Oby szczęśliwych chwil było jak najwięcej.... Eh...

[Monika_Maria_Marika]

Obertas

Odnośnie zupełnie zrozumiałej reakcji na cierpienie, czyli Twoich wątpliwości, czy warto kochać tak bardzo.

Mnóstwo ludzi u schyłku oddałoby wiele, aby choć przez krótki czas swojego życia tak bardzo kochać, jak kochasz Ty i być tak bardzo kochanym, jak jest przez Ciebie kochana Twoja Ewa. Niezależnie od tej niestety bardzo częstej konsekwencji doświadczenia tak wielkiej MIŁOŚCI, czyli wielkiego cierpienia.

Myślę, że ja też należę do tego "mnóstwa ludzi". I wielu moich znajomych i nieznajomych...

Popatrz, jaka w tym prawda:

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.

Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i miał tak wielką wiarę, iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał,
nic mi nie pomoże.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;

nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje (...)"

W podziwie chylę czoło przed Ewą i Tobą.

I dziękuję Wam, że jesteście.

[ Dodano: 2014-12-06, 21:30 ]
Przepraszam, swój post chciałam umieścić w wątku kciukowym. Bardzo proszę Administratora o przeniesienie go z wątku merytorycznego do kciukowego i przepraszam za bałagan, który zrobiłam.

[obertas]

Jak dobrze, że napisałaś tych kilka słów.
To wszystko prawda.
Dziękuję.

obertas

PS.
Karuzela emocji, tylko człowiek potrafi taki wehikuł zbudować.

Ile znieść zdołam?
Wyjścia nie mam- zniosę wszystko.

Wszystkie emocje grają na wysoką nutę.

Gniew na ów los, we mnie buzuje.

[marzena66]

" Ile znieść zdołam?
Wyjścia nie mam- zniosę wszystko."

Zniesiesz wszystko, będzie boleć serce i dusza ale zniesiesz. Nie wiem skąd czerpiemy siły ale mamy w sobie ogromne jej pokłady jak trzeba.

Czytam Waszą historię i wiem, że dla miłości zrobi się wszystko, ja mdlałam na widok męża pod tymi aparaturami szpitalnymi, wstawałam i robiłam dalej, bo kocham Go tak jak Ty swoją Dziewczynę. Czy można kochać za bardzo? ja też sobie zadaje to pytanie, można a jak kocha się tak mocno to jest wtedy chyba ciężej to wszystko przechodzić, choć nie wiem czy mam rację.

Kochaj z całych sił, Dziewczyna to czuje.

[obertas]

Świadomość, wiedza to obciąża i czyni funkcjonowanie czymś nieznośnym.
Patrzysz -widzisz kolejne książkowe objawy -wiesz co to znaczy.

Nie myśleć!
Skupić się na dniu bieżącym -tu i teraz.
To najważniejsze jest.

[Aleksandra_A]

mocno sercem jestem z Wami!!!
Dużo siły!

[marzena66]

Nie patrz czy książkowe objawy są czymś zwiastującym. Żyj dniem dzisiejszym. Nie na wszystko mamy wpływ niestety.

Dużo siły dla Was.

[Ne1a]

Zaglądam codziennie do obu Twoich wątków.... Jakby coś mogło się jeszcze zmienić, cofnąć...