Anelio kochana... to na początek.
Czytam Twój post i płaczę, bo przypominam sobie swój czas ten bezpośrednio po pogrzebie.
Jak często chciałam płakać, potrzebowałam tego a nie mogłam, za to czasem idąc właśnie ulica łzy same niekontrolowane mi leciały niemal strumieniem po twarzy. Bardzo często nawet teraz zdarza mi się spłakać tak "bez powodu" przy ludziach. Ciągle łapię za telefon i chcę do Mamy zadzwonić, czymś się podzielić, pośmiać i pożartować.
Anelio choć minęły cztery miesiące ból nadal jest duży. Wciąż zadaję sobie pytania co mogłam jeszcze zrobić? Czy czegoś nie przeoczyłam? U Ciebie wszystko jest świeże i takie straszne. Kochałaś i kochasz swego Tatę stąd Twoje wątpliwości czy zrobiłaś wszystko co możliwe? Na pewno dopilnowałaś wszystkiego co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Niestety te pytania będą się pojawiały jeszcze długo....
Podobnie jak Ty myślałam o przeżywaniu żałoby przez najbliższych, nie mogłam pojąć jak prędko wrócili do "normalnego" życia. Teraz wiem, że każdy na swój sposób to przeżywał i nadal przeżywa- wtedy tego nie rozumiałam. Jedni rozpaczają, innych wciąga wir życia codziennego- to często taka maska aby jakoś dać sobie radę.
Anelio byłaś z Tatusiem przez całą chorobę najbliżej, byłaś przy jego ostatnich tchnieniach i masz prawo czuć się tak jak czujesz.
Pustka i ból to teraz Twoja codzienność, tak się dzieje, kiedy tracimy kogoś najbliższego- teraz jest czas dla Ciebie, na odpoczynek, wyciszenie.
Anelio zrobiłaś wszystko co w ludzkiej mocy aby pomóc Tatusiowi, byłaś przy Nim, wspierałaś Go i dzięki Tobie odszedł kochany i spokojny.
A dlaczego? Nie wiem, sama zadaję to pytanie odnośnie Mamy i podejrzewam, że nigdy nie uzyskam odpowiedzi.
Płacz jeśli chcesz, pisz jeśli czujesz taką potrzebę. Ja mogę Cię wirtualnie przytulić wspaniała, dzielna Córko Swego Taty
_________________ "Ludzkość! Jaka ona szlachetna! Jakże chętna do poświęcenia...kogoś innego."
S. King
Ta pustka mnie przerasta, już nie mam do kogo zadzwonić, nie mam z kim się napić kawy, nie mam do kogo się wyżalić, nie mam komu pomóc ... tatusiu
Ja kochana tak samo to przeżywam, w czwartek pochowam mojego tatusia(teraz juz jestem sierotką) funkcjonuje jedynie dzięki mojemu wspaniałemu mężowi i najukochańszym dzieciom w przeciagu dwóch lat ta straszna choroba zabrała mi i mame i tatę niewiem jak dalej bedzie wygladać moje życie nie potrafie narazie tego ogarnąć
Anelia, Ja tez sie zastanawiam dlaczego tak wszystko szybko sie potoczylo...przezylam smierc twojego Tatula bardzo mocno,bo nasi tatkowie byli wirtualnie blisko...Nie mam slow...ciezko sie obudzic z tego snu...jakos nadal w to wszystko nie moge uwierzyc,gdy patrze na mojego tate...Kocham Cie Siostra!
_________________ Kocham Cię Tatulo !!! Ty Tylko Go poprowadz,Tobie powierza swa droge..Panie moj.
Anelio... nie poznałyśmy się niestety (tu na forum) bo mój Tato odszedł wcześniej. Chciałam jednak żebyś wiedziała, że czytając Twoje ostatnie posty jeszcze raz przeżywałam to co działo się u nas. Było tak samo... Z całego serca Ci współczuję. Jedno co mogę Ci napisać to że czas naprawdę leczy rany....
Anelio, wiesz jak mi jest bardzo przykro, każdy inaczej przeżywa ból, ale mogę z pełną świadomością napisać, że Cię rozumiem.
Anelio, byłaś z Tatą do końca, to tak jak ja i moja Mama - byłyśmy przez całą chorobę Taty z Nim.
Myślę, że to potęguje jeszcze ból. Ja włożyłam całe swoje serce w opiekę nad Tatą, a jak odszedł poczułam się oszukana - mowiłam sobie, zabrali mi Tatę, którego tak kochałam, którego tak pielęgnowałam...... pielęgnuje się zazwyczaj kogoś żeby był zdrowszy, żeby szybciej wrócił do zdrowia, a my pielęgnowałyśmy naszych Tatków, żeby mogli godnie przejść na drugą stronę. To naprawdę boli, nigdy nie byłam w takiej sytuacji, oddałam całe serce, którego kawałek poszło razem z Tatą. Po śmierci miałam i mam nadal jeszcze obrazy z choroby przed oczami, nasze wspólne chwile te lepsze i gorsze, to jak pomagałam Tacie, to jak płakałam, bo widziaałm, że jest słaby.... wszystko to stoi przed oczami, namalowane bardzo wyraźnie.
Do tego jeszcze nie ma naszych Tatusiów tu z nami - musi boleć - inaczej byłoby to bardzo dziwne - za miłość się płaci niestety, płaci się gdy trzeba się rozstać.
Życzę Tobie bardzo dużo siły i przy okazji sobie również....
Ja włożyłam całe swoje serce w opiekę nad Tatą, a jak odszedł poczułam się oszukana
Kubanetko brakowało i słów aby nazwać to uczucie- oszustwo losu. Chociaż wiedziałam jak ta choroba się kończy to miłość d Mamy przysłoniła mi trzeźwy osąd.
Trzymajcie się kochane, wiem, że jest ciężko i jeszcze długo tak być będzie.
Życzę Wam abyście mogły teraz zaznać spokoju.
Napisałaś jednak Kubanetko: "za miłość się płaci niestety, płaci się gdy trzeba się rozstać". Znów mądre słowa.
_________________ "Ludzkość! Jaka ona szlachetna! Jakże chętna do poświęcenia...kogoś innego."
S. King
Wyrazy wspolczucia...wiem jak to jest jak ktos odchodzi...
Wiesz mowia ze im bardziej sie kogos kocha tym bardziej boli jak od nas odejdzie...
Szkoda ze cos tak malutkiego jak rak zabiera nam osoby ktore kochamy...
Strasznie mi ciężko, odwiedzam tatusia codzień, kilka razy na cmantarzu, zapalam znicz, przekładam kwiaty z miejsca na miejsce zupełnie nie wiedząc po co je przekładam ...
Tylko, że te odwiedziny są już takie smutne, bez wymiany zdań, bez uśmiechu, bez emocji. Czuję się tak byle jak, taka pusta w środku, taka niepotrzebna już nikomu, nikt już za mną nie czeka, taka samotna, taka bez życia... Poruszam się nie wiedząc po co, bo muszę, bo taka jest kolej rzeczy ale najchętniej zapadłabym się pod ziemię... tam około mojego tatuisa Moje życie straciło kolory... Staram się nie siedzieć w domu, bo ten czas spędzałam na forum, szukając pomocy-teraz już nie mam dla kogo szukać pomocy. Czasami wsiadam do auta i cisnę mocno na gaz, myśląc: co będzie to będzie- jednak mimo chęci odejścia do taty nie mam odwagi tego zrobić... Mam ochotę go przytulić ale nie mogę ... chciałabym go za wiele rzeczy przeprosić ale nie mogę chciałabym na Niego spojrzeć ale już tak się nie stanie ... pozostają mi jedynie zdjęcia, wspomnienia, ból, smutek, żal i nic więcej ...
Jutro będzie tydzień jak ostatni raz pożegnałam się z tatą, jak wycałowałam jego zimne dłonie, jego ładną buzkę ... Boże , dlaczego mi tatę zabrałeś, dlaczego odebrałeś cząstkę mnie, kogoś kogo kocham ponad wszystko, kogoś kto dał mi życie ?!!! Nie mogę w to uwierzyć, że zegar przestał już tatusiowi czas mierzyć
Tatusiu ,choć masz zamknięte powieki w moim sercu będziesz żył na wieki...
_________________ Anelia
Jeśli wiara czyni cuda,trzeba wierzyć,że się uda !
Nic mądrego nie napiszę, bo Dziewczyny w postach wyżej napisały juz niemal wszystko, tym bardziej, że one straciły niedawno też swoich ukochanych Bliskich...
Tak mi smutno jak czytam, że nie ma kolo Ciebie osoby na której teraz - w tym ciężkim okresie żałoby - mogłabyś się wesprzeć. Ptorzebujesz rozmowy, pomocy, pocieszenia.
Każdy inaczej przeżywa żałobę, a Ty jesteś bardzo wrażliwą osobą no i ogromnie mocno kochałaś tatusia i byłaś jego wsparciem i prawdziwa Ostoją. Teraz Ty musisz mieć taką swoją ostoję, na ktorej się wesprzesz, by unieść ten ciężar...
Anelio, teraz jest ogromnie ciężko i nie widzisz sensu życia, bo do tej pory to Tatko - szczególnie przez ostatnie pół roku choroby był w epicentrum Twojej uwagi, był Twoim słoneczkiem, o które dbałaś i tak dzielnie walczyłaś....
Być może powinnaś porozmawiać z jakims psychologiem, terapeutą, może taka rozmowa od serca troszkę Ci ulży i pomoże,...
Przeżyłaś swego rodzaju traumę i ciężko samemu, bez pomocy wyjść z tego.
Pomyśl proszę o tym.
Ściskam Cię z całego serca i pisz proszę, jeśli tylko będziesz mogła...
Anelio - zlotko Ty moje - badz silna i wytrzymaj !... Najgorsze sa pierwsze tygodnie... Pustka, bol i oczekiwanie na cos - co juz nie wroci ... Z uplywem czasu czasu jest lzej, choc nie lekko...Wytrzymaj!...Nie naciskaj gazu do dechy..........
Amelko///
Trzymaj sie mocno...choc ciezko jak cholera...Czas nie uleczy rany,ale troszke zablizni..Uwazaj przy jezdzie audiola,bo wycisnac w niej mozna,a to w niczym nie pomoze...Modl sie duzo za Tatke,Calusy-pamietam;)
_________________ Kocham Cię Tatulo !!! Ty Tylko Go poprowadz,Tobie powierza swa droge..Panie moj.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Mapa forum
Formularz kontaktowy
FAQ
Grupy
Album
Rejestracja
Zaloguj
to na początek.
